«Απέχω από την αντιπαράθεση που υπάρχει ανάμεσα σε γιατρούς και την διοίκηση του νοσοκομείου και δεν θα ήθελα να πάρω θέση σε αυτό, δεν με ενδιαφέρει άλλωστε.

Τυχαίνει να εργάζομαι και εγώ στο εθνικό σύστημα υγείας και γνωρίζω από πρώτο χέρι για τις παραιτήσεις των γιατρών του νοσοκομείου μας.

Οι περισσότεροι συνάδελφοι όταν παραιτούνται στο έντυπο της παραίτησής τους γράφουν ότι η αιτία της παραίτησης τους είναι προσωπικοί λόγοι. Αν και ουσιαστικά είναι το ίδιο το σύστημα που πιέζει, σφίγγει και πνίγει του εργαζομένους του.

Η σύζυγος μου, παιδίατρος κ. Δημητρίου, δυστυχώς δεν θέλει να μιλήσει δημόσια, είναι ένας σεμνός άνθρωπος, ασχολείται αποκλειστικά με την δουλειά της και προσπαθεί να την κάνει όσο το δυνατό καλύτερα.

Μιλάω δημόσια επειδή άκουγα διάφορα στο ραδιόφωνο και διάβαζα στις εφημερίδες ότι τους γιατρούς τους βάζει να παραιτηθούν ο ένας ή ο άλλος και πρέπει να το βγάλω από μέσα μου, πρέπει να πω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Δεν είμαι μόνο γιατρός, είμαι σύζυγος και πατέρας, έχω δύο ανήλικά παιδιά, κάνω και εγώ εφημερίες, έκανε και η σύζυγός μου εφημερίες, περισσότερο η baby sitter βλέπει τα παιδιά μας παρά εμείς.

Ξυπνούσαν την γυναίκα μου, τρεις η ώρα μες στα μαύρα τα μεσάνυχτα, γιατί ένα νεογνό δεν πάει καλά ή υπάρχει μία επείγουσα καισαρική και ξαφνικά έφευγε από το σπίτι και έμενε μέχρι το πρωί στην παιδιατρική. Αυτό βέβαια είναι μέσα στις υποχρεώσεις της αλλά το πρόβλημα είναι ότι το επόμενο πρωί έπρεπε να είναι παρούσα στο νοσοκομείο. Δηλαδή μπορεί να μην είχε  κοιμηθεί και καθόλου. Τελικά είμαστε άνθρωποι ή ρομπότ. Μετά από τριάντα ώρες ξάγρυπνος ένας γιατρός, έχει ένα καθαρό μυαλό για να μπορέσει να κάνει μία σωστή διάγνωση και να βγάλει μια σωστή θεραπεία; Προφανώς όχι. Είμαστε άνθρωποι προς θεού!

Για αυτό έχει προνοήσει το κράτος την ενεργή εφημερία, ουδέποτε όταν έμειναν στην κλινική οι δυο παιδίατροι, ο κ Διακάκης με την σύζυγό μου κα. Δημητρίου, ουδέποτε είχαν ενεργή εφημερία, είχαν οι μεικτές ή ετοιμότητας.

Η εφημερία ετοιμότητας σημαίνει ότι είσαι στο σπίτι σου, δεν είσαι στο νοσοκομείο. Από τη στιγμή που είσαι σπίτι σου σε καλούν οι ανειδίκευτοι γιατροί από την κλινική, αυτό δυστυχώς συνέβαινε καθημερινά. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχει εφημερία και να μην πας. Ο νόμος λέει ότι όταν πηγαίνεις πρέπει να προσμετράτε σαν ώρα εργασίας, δυστυχώς αυτό δεν γίνεται. Οι παιδίατροι ζητούσαν να φέρουν μόνιμους γιατρούς για να ξεκουράζονται έστω λίγο, προφανώς αυτό δεν έγινε και για αυτό στο έντυπο της παραίτησης της η σύζυγος μου έγραψε «Παραιτούμαι λόγω υπερβολικά πολλών εφημεριών και ψυχικής και σωματικής εξάντλησης.»

Δεν θέλω να μιλήσω εκ μέρους και των άλλων γιατρών που παραιτήθηκαν αλλά όπως καταλαβαίνετε επειδή γνωρίζω την κατάσταση σας λέω ότι πάνω κάτω για αυτό παραιτούνται όλοι. Οι άνθρωποι έχουν εξαντληθεί.

Όταν έχεις μια γαλέρα και τραβάνε κάποιοι κουπί, κάποιοι από αυτούς πεθαίνουν γιατί εξαντλούνται. Τι κάνεις τότε; πρέπει να πάρεις άλλους σκλάβους. Αντί να το κάνεις αυτό εσύ μαστιγώνεις τους εναπομείναντες σκλάβους.

Η σύζυγος μου την αγαπάει την νοσοκομειακή ιατρική, είναι πάρα πολύ καλή σε αυτό που κάνει, αλλά με τον τρόπο που εργαζόταν θα έκλεινε το σπίτι μας. Το συζητήσαμε πάρα πολύ και της είπα παραιτήσου, από το Μάρτιο της το έλεγα, αυτή δεν ήθελε. Τελικά παραιτήθηκε λίγους μήνες μετά.

Από το Μάρτιο παρακαλούσαν οι γιατροί της παιδιατρικής να διοριστούν και άλλοι γιατροί για να μπορέσουν να βοηθήσουν. Δεν μπαίνω στην πολιτική, δεν ξέρω γιατί δεν το έκαναν. Εγώ προσπάθησα να κοιτάξω το σπίτι μου.

Σε άλλες περιοχές το έχουν λύσει το πρόβλημα. Εμείς είμαστε νησί η ακτοπλοϊκή σύνδεση το απόγευμά διακόπτεται και όλοι νομίζουν ότι έχουμε στην τσέπη μας το αεροπλάνο για μετακομιδή λες και είναι ταξί, ένα αεροπλάνο για όλη την Ελλάδα. Δεν είναι έτσι. Πρέπει να έχουμε ισχυρή δημόσια υγειονομική δομή εδώ στη Ζάκυνθο, είναι για όλους μας, μπαίνουμε σε αυτοκίνητο, έχουμε παιδιά είναι επικίνδυνο μα μην λειτουργεί και μάλιστα απόλυτα καλά, το σύστημα υγείας.

Δεν θέλω να κάνω πολιτική, κρατάω απόσταση αλλά για να λειτουργήσει η παιδιατρική απαιτούνται τουλάχιστον τέσσερις παιδίατροι.»