• Πίσω από τον μανδύα αυτής της ρομφαίας, κρύβονται οι αδυναμίες του για την επίλυση των ζητημάτων της καθημερινότητας.

«Ατύχησε με τα όσα είπε ο κ. Δήμαρχος απευθυνόμενος στον κ. Γ. Αρμένη εντός του Δημοτικού Συμβουλίου. Χθες μου επιδόθηκε το υπ’ αριθμόν 94 του 2020 βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Ζακύνθου, το οποίο είναι απαλλακτικό τόσο για τον κ. Αρμένη όσο και για τους υπόλοιπους συγκατηγορούμενούς του. Ας σταματήσει λοιπόν ο Δήμαρχος να φέρει την ρομφαία της κάθαρσης και ας κοιτάξει να λύσει προβλήματα της καθημερινότητας. Πίσω από τον μανδύα αυτής της ρομφαίας, κρύβονται οι αδυναμίες του για την επίλυση αυτών των ζητημάτων.

Ένα πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Δήμαρχο και τον Δήμο, είναι να επιληφθεί ενός πολύ σοβαρού ζητήματος, που θα αναφέρω για πρώτη φορά δημοσίως. Στην οδό Υφαντουργείων υπάρχουν συμπολίτες μας οι οποίοι στεγάζονται σε είκοσι λυόμενα  ακίνητα τα οποία δόθηκαν στις οικογένειές τους μετά τον σεισμό του 1953, και για τα οποία δεν τους δόθηκε ποτέ τίτλος ιδιοκτησίας. Είναι η οδός των ομήρων σεισμόπληκτων του 1953 και θα πρέπει επιτέλους, μετά από 60 και πλέον ολόκληρα χρόνια, να τους δοθούν τίτλοι ιδιοκτησίας. Προφανώς ο Δήμος και το Δημοτικό Συμβούλιο, δεν μπορούν να δώσουν τίτλους ιδιοκτησίας, αλλά θα πρέπει να επιληφθούν επί αυτού του ζητήματος. Να πάνε αυτά τα σπίτια μονίμως και νομίμως σε αυτούς τους ανθρώπους. Είναι άνθρωποι φτωχοί και για αυτό δεν έχουν την δυνατότητα να κινηθούν νομικά.

Πολύ σωστή η κίνηση της ανάρτησης των δασικών χαρτών της Ζακύνθου, το δασολόγιο πρέπει να ολοκληρωθεί. Στη Ζάκυνθο, τεκμήριο κυριότητας υπέρ του δημοσίου δεν υπάρχει. Το αναφέρω γιατί στην υπόλοιπη Ελλάδα, για τις δασικές εκτάσεις ισχύει το τεκμήριο υπέρ του δημοσίου. Τα δασικά ακίνητα στη Ζάκυνθο είναι ιδιωτικά, όποιο δάσος υπάρχει στη Ζάκυνθο δεν είναι του δημοσίου. Δυστυχώς έχουν καταστραφεί τα αρχεία των τίτλων ιδιοκτησίας από την σεισμοπυρκαγιά του 1953 και η αναζήτηση τέτοιων τίτλων από το δημόσιο είναι αντικειμενικά αδύνατη.

Προφανώς η «χρυσή» Ολυμπιονίκης κα Μπεκατώρου κουβάλαγε μέσα της επί χρόνια ένα τεράστιο ψυχολογικό βάρος το οποίο ήθελε να βγάλει προς τα έξω. Ενδεχομένως έβλεπε συχνά αυτόν τον άνθρωπο μπροστά της και υπέφερε η ίδια, ακόμα περισσότερο και ως μητέρα. Είπε τα όσα είχαν συμβεί και αυτό είναι άξιο συγχαρητηρίων. Βέβαια η δικαιοσύνη θα είναι αυτή που θα κρίνει, όπως πρέπει να συμβαίνει σε κάθε αξιόποινη πράξη, και όχι ένα λαϊκό δικαστήριο.
Έχω την ίδια άποψη με αυτούς τους υπέροχους «τρελούς» Έλληνες της επανάστασης του 1821, οι οποίοι ψήφισαν την 1^η Μαΐου 1827 το λεγόμενο Σύνταγμα της Τροιζήνας, όπου στο άρθρο 15 αναφέρεται ότι «έκαστος προ της καταδίκης του δεν λογίζεται ένοχος». Αυτό είναι το τεκμήριο της αθωότητας, το οποίο επίσης αναγράφεται στη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Γαλλικής επανάστασης.

Ασφαλώς και υπάρχουν περιπτώσεις κατάχρησης μιας θέσεως υπεροχής, ή ισχύος, από τον οποιονδήποτε, ο οποίος αφροδισιάζετε ή ηδονίζεται, εκμεταλλευόμενος μια εργασιακή σχέση, για κατάχρηση σε γενετήσια πράξη, κάτι το οποίο καταδικάζεται ως πλημμέλημα. Σύμφωνα με τις δηλώσεις της κα Μπεκατώρου που είδαν το φως της δημοσιότητας δεν συζητάμε για βιασμό. Είπε ότι δέχτηκε μια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης. Μιλάμε για μια μη συναινετική συνουσία, χωρίς χρήση βίας, η οποία στην Ελλάδα δεν θεωρείται βιασμός, όπως θεωρείται σε κάποιες άλλες χώρες.»

Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή: