«Αυξάνονται τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, είτε αυτή είναι ψυχολογική, είτε σωματική, κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό για την οικογένεια. Πολλές φορές η ψυχολογική βία είναι χειρότερη από τη σωματική. Κάποιες γυναίκες την ανέχονται πιο εύκολα, την έχουν συνηθίσει και αυτό δημιουργεί χαρακτήρες που δέχονται τις βρισιές, τους εξευτελισμούς, τη μείωση προσωπικοτήτων. Πριν τη σωματική βία υπάρχει η ψυχολογική.

Πολλές οικογένειες έχουν άλλο πρόσωπο μέσα στο σπίτι και άλλο εκτός σπιτιού, στη κοινωνία. Η ψυχολογική βία μπορεί να παρουσιάζεται σε έναν άνθρωπο για χρόνια, πριν εκδηλωθεί η σωματική βία. Ένας άνθρωπος που παρουσιάζει μια βίαιη συμπεριφορά, δεν το κάνει έτσι ξαφνικά μια μέρα. Σίγουρα υπάρχουν δείγματα, έστω και στην αρχή με λεκτική βία, που μια γυναίκα ενδεχομένως δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψιν της, ή θεωρεί πως ήταν κάτι που έτυχε.

Υπάρχει αρκετή ψυχοπαθολογία σήμερα στους ανθρώπους, όλο και περισσότεροι άνθρωποι στη σημερινή εποχή είναι ψυχικά άρρωστοι, με αποτέλεσμα να εκδηλώνουν πιο εύκολα την επιθετικότητά τους. Στο γραφείο μου έρχονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και νέοι, που αναζητούν ψυχοφάρμακα, με την αιτιολογία ότι έχουν άγχος, ότι δέχονται πίεση στη καθημερινότητά τους. Αυτό πρέπει να μας ανησυχεί. Για παράδειγμα, το Ζάναξ πλέον χρησιμοποιείται το ίδιο εύκολα όσο και το ντεπόν. Κάποιοι θεωρούν ότι εύκολα μπορεί κάποιος να επανέλθει σε μια κανονικότητα αλλά δεν είναι έτσι. Η ψυχοθεραπεία θέλει χρόνο, δουλειά και προσπάθεια. Πολλοί τα παρατάνε, ζούμε στην εποχή της εύκολης παραίτησης, των πολλών διαζυγίων.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ευθύνη των επιλογών τους. Σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι σήμερα δεν δημιουργούν σχέσεις από αγάπη, αλλά για επαγγελματική αποκατάσταση, για τα χρήματα ή την κοινωνική καταξίωση. Όταν δεν υπάρχει αγάπη, θα έρθει κάποια στιγμή η βία και το ξύλο. Όταν λείπει το συναίσθημα, χάνεις και την επαφή με τον άνθρωπο μέσα σου.

Δεν είμαι σίγουρη ότι τα νέα μέτρα κατά της ενδοοικογενειακής βίας θα αλλάξει μια νοοτροπία που έχει αναπτυχθεί, δεν αρκούν για να αποτρέψουν κάποιον να βρίσει ή να χτυπήσει. Την στιγμή που θα θολώσει ο άλλος δεν θα σκεφτεί τη νομοθεσία. Βέβαια τα νέα πιο αυστηρά μέτρα προστατεύουν πιο πολύ τη γυναίκα. Σίγουρα το σχολείο μπορεί να βοηθήσει, να δώσει τα σωστά πρότυπα στα παιδιά. Όταν ένα παιδί πηγαίνει σπίτι του και βλέπει τον πατέρα του να βρίζει τη μητέρα του, θα κάνει το ίδιο και αυτό στο σχολείο βρίζοντας τον καθηγητή του. Τα παιδιά είναι ο καθρέπτης μας.

Τα χωρισμένα ζευγάρια πρέπει να αφήνουν στην άκρη τους εγωισμούς, να βάζουν ως προτεραιότητα το παιδί που έχουν αποκτήσει. Να είναι χωρισμένοι αφού το θέλουν, αλλά να έχουν μια καλή επικοινωνία για χάρη του παιδιού.

Οι γυναίκες δεν πρέπει να σιωπούν, τις συμβουλεύω να έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, να μην ανέχονται συμπεριφορές που τις θίγουν. Αυτό αφορά και τους άνδρες, γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας με δράστες τις γυναίκες. Οι άνθρωποι πρέπει να αγαπάνε, να σέβονται τον άλλον και τον εαυτό τους, να μην κάνουν εκπτώσεις. Να μην κάνουμε τα στραβά μάτια σε μια κακοποιητική συμπεριφορά, ακόμα και αν δεν έχουμε σωματική βία, γιατί θα έρθει η ώρα που θα σκάσει η βόμβα στο σπίτι μας. Όταν βιώνεις μια μορφή βίας, μιλάς και φεύγεις. Να μην φοβάται ο άνθρωπος τη μοναξιά, ο φόβος τους κρατά αιχμαλώτους.»