«Έχουμε την κατάρρευση της Δημοκρατίας στην χώρα, κατά συνέπεια έχουμε και την κατάρρευση όλων των δομών κοινωνικής πρόνοιας, όπως είναι το εθνικό σύστημα Υγείας.
Έχουμε τεράστια αύξηση θνησιμότητας, που αγγίζει τα όρια θνησιμότητας εν καιρώ πολέμου.
Όταν ένας πληθυσμός έχει εκτίναξη θανάτων, μείωση γεννήσεων και συνεχή ροή μετανάστευσης, θεωρείται ότι οδεύει προς γενοκτονία.

Υπάρχει μια πολιτική που οδηγεί σε πλήρη απαξίωση τα δημόσια νοσοκομεία. Για ψύλλου πήδημα έχουμε ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις.
Το καλύτερο ιατρικό δυναμικό της χώρας, μεταναστεύει προς το εξωτερικό και αυτό που απομένει δεν έχει τις δυνατότητες και τα μέσα να ανταπεξέλθει σε τέτοιου είδους θέματα.
Ένας κορυφαίος Έλληνας γιατρός που έφυγε για το εξωτερικό, μου είχε πει «αρνούμαι πλέον να υπογράφω θανατικές ποινές».

Το 2009 σταμάτησε η καταγραφή των αστέγων, όπως έχει σταματήσει και η καταγραφή των ενδονοσοκομειακών θανάτων. Αυτό βολεύει κάποιους, που θέλουν να κρύψουν την οικτρή πραγματικότητα.

Όχι μόνο δεν πρόκειται να δούμε ανάπτυξη στη χώρα, αλλά ούτε καν ανάκαμψη.
Πρέπει να ανοικοδομηθεί η χώρα και με μια σειρά ενεργειών να έχουμε παραγωγή πραγματικού οικογενειακού εισοδήματος που δεν θα καταλήγει σε φόρους.
Η σεισάχθεια επιβάλλεται, ταυτόχρονη διαγραφή εθνικού χρέους με εσωτερικό χρέος των Ελλήνων προς το Δημόσιο.»