• Μια διάταξη που συντάσσεται ‘’στο πόδι’’ και μια εγκύκλιος που δε διευκρινίζει, δεν μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα και παράλληλα, δημιουργεί προβληματισμό και στους υπαλλήλους που θα κληθούν να την εφαρμόσουν.

«Όπως είχα επισημάνει και στην προηγούμενη συζήτησή μας με αφορμή την θέσπιση του Ν. 5092/2024, «Όροι αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας στις παραθαλάσσιες περιοχές και άλλες διατάξεις» είναι προφανής η προχειρότητα της διάταξης της παραγράφου 12 του άρθρου 5 του νέου Νόμου η οποία αφορά τον Παλαιό Αιγιαλό και είναι αξιοσημείωτο ότι η διάταξη αυτή δεν είχε τεθεί σε διαβούλευση ούτε έτυχε της δέουσας νομικής επεξεργασίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάλογη πρόβλεψη για προστασία ήδη κτηθέντων δικαιωμάτων, υπήρχε στον προγενέστερο Ν. 2971/2001 και συγκεκριμένα στην  παράγραφο 5 του άρθρου 2 οριζόταν ότι  ο παλαιός αιγιαλός ανήκει στη δημόσια κτήση με τη διευκρίνιση ότι δεν θίγονται ήδη κτηθέντα ιδιοκτησιακά δικαιώματα.

Η ανάλογη διατύπωση της παρ. 12 του άρθρου 5 του νέου Νόμου ως προς τα ήδη κτηθέντα δικαιώματα που θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν των Επιτροπών κατά τον καθορισμό ή επανακαθορισμό της ζώνης παλαιού αιγιαλού όχι μόνον αποτελεί επανάληψη της ήδη ισχύουσας διάταξης, αλλά και δεν αποτελεί ειδική ρύθμιση για τη Ζάκυνθο εφόσον ο παλαιός αιγιαλός απασχολεί ολόκληρη την Επικράτεια.

Αίτημα του νομικού κόσμου της Ζακύνθου, ήταν να προβλεφθεί ειδική ρύθμιση για την περίπτωση της Ζακύνθου λόγω της αδυναμίας κατοχής τίτλων εξαιτίας της σεισμοπυρκαγίας του 1953. Κι αυτό γιατί με τον προγενέστερο Νόμο, υπήρχε συγκεκριμένο χρονικό όριο, το έτος 1884, το οποίο η Διοίκηση όφειλε να λάβει υπόψιν της κατά τον καθορισμό, πράξεις διακατοχής ιδιωτών.

Οι επιφυλάξεις αρκετών νομικών αλλά και υπαλλήλων, σχετίζεται με την  παντελή απουσία ενός ανάλογου χρονικού ορίου στο νέο Νόμο. Κατά ποσόν αυτό θα κριθεί συνταγματικό; Εύλογα λοιπόν, υπάρχει η ανασφάλεια ως προς την τύχη μιας δικαστικής διαμάχης με αντικείμενο τη νομιμότητα μιας διοικητικής πράξης στο μέλλον, που θα εξαιρεί από τον παλαιό αιγιαλό μια έκταση με νομικό έρεισμα τη νέα διάταξη. Ας μην ξεχνάμε ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει κρίνει πολλάκις αντισυνταγματικές διατάξεις που θίγουν την προστασία του περιβάλλοντος.

Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στην περίπτωση της εκτός σχεδίου δόμησης, που απασχολεί χιλιάδες ιδιοκτήτες, στην οποία η Κυβέρνηση μπροστά στην έκδοση δικαστικών αποφάσεων από το ΣτΕ, μεταθέτει συνεχώς την ήδη από πέρυσι εξαγγελθείσα από αυτήν ρύθμιση που θα έδινε λύση.

Φοβάμαι ότι με τη νέα διάταξη για τον παλαιό αιγιαλό θα βρεθούμε μπροστά σε ανάλογες αποφάσεις του ΣτΕ που θα επιβεβαιώνουν την αναποτελεσματικότητα των νέων νομοθετικών διατάξεων.

Είναι απολύτως κατανοητή η ανάγκη  των θιγόμενων ιδιοκτητών να πιστέψουν ότι βρίσκεται λύση, πλην όμως μια διάταξη που συντάσσεται ‘’στο πόδι’’ και μια εγκύκλιος που δε διευκρινίζει καν ποια είναι τα δημόσια έγγραφα που θα πρέπει να καταθέσει ο πολίτης, δεν μπορεί να οδηγήσει σε νομικά ασφαλή συμπεράσματα και παράλληλα, δημιουργεί εύλογο προβληματισμό και στους υπαλλήλους που θα κληθούν να την εφαρμόσουν.»