«Ξεκινά η νέα σχολική χρονιά και τα παιδιά επηρεάζονται πάρα πολύ από την ψυχολογία της οικογένειας. Τα άγχη και οι φοβίες των γονέων μεταφέρονται στα παιδιά τους.

Το σχολείο κανονικά πρέπει να θεωρείται μια απολύτως φυσιολογική δραστηριότητα, πρέπει να φέρνει χαρά στην οικογένεια και τα παιδιά, όχι βάρος ή βάσανα. Δεν χρειάζεται άγχος και τρεχάλα, ούτε να επιβαρύνουμε τα παιδιά με πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες αφαιρώντας πολύτιμο ελεύθερο χρόνο από την καθημερινότητα τους, γιατί με αυτόν τον τρόπο τα μαθαίνουμε να έχουν έναν αγχωτικό τρόπο ζωής. Είναι καλό να έχουν ελεύθερο χρόνο τα παιδιά. Γνωρίζω περιπτώσεις παιδιών ηλικίας 8-10 ετών που έχουν κρίσεις πανικού και άγχους. Το οικογενειακό περιβάλλον τα δημιουργεί αυτά, όπως και οι εκπαιδευτικοί σε κάποιες περιπτώσεις.

Πρέπει να γίνεται μια προετοιμασία της οικογένειας, μια συζήτηση με τα παιδιά, ένας διάλογος, εβδομάδες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, όχι την τελευταία στιγμή. Να ακούμε τι λένε τα παιδιά μας, τις ανησυχίες που έχουν, να τα ακούμε ακόμα και αν διαφωνούμε με αυτά που μας λένε.

Το πρόβλημα της εποχής είναι η έλλειψη χρόνου των γονέων. Οι γονείς δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους και κυρίως οι μητέρες, γιατί ασχολούνται πολύ με το επάγγελμα και την καριέρα τους. Ότι αισθάνεται ένας γονέας, ακόμα και αν δεν το θέλει, το μεταδίδει στο παιδί του και αυτό θα πρέπει ο γονιός να το δουλέψει με τον εαυτό του.

Το να πηγαίνει ένα παιδί από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, ή από το Γυμνάσιο στο Λύκειο, αλλάζοντας σχολείο, είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό και αυτό πρέπει να περάσει στα παιδιά. Δεν χρειάζεται να είμαστε υπερβολικοί. Ο γονέας πρέπει να εμπιστεύεται το παιδί του και αυτή την εμπιστοσύνη την εισπράττει το παιδί.

Όταν κάποιος θέλει να γίνει γονέας πρέπει να το κάνει συνειδητά, γιατί δεν είναι ένας εύκολος δρόμος, ειδικά σήμερα. Η εποχή μας είναι παιδοκεντρική και αυτό δημιουργεί προβλήματα. Οι ανάγκες του παιδιού είναι πολύ μεγάλες και η καθημερινότητα πολύ απαιτητική. Όταν είσαι κοντά στο παιδί σου, προλαμβάνεις και κάποια πράγματα.

Είναι πολύ ευαίσθητο και λεπτό το θέμα της σχέσης του εκπαιδευτικού με τον μαθητή. Κάποιες φορές αναπτύσσεται ένας πλατωνικός έρωτας του μαθητή προς μια καθηγήτρια, ή της μαθήτριας προς ένας εκπαιδευτικό. Είναι κάτι σύνηθες που συνέβαινε πάντα. Ένα είδος θαυμασμού προς τον εκπαιδευτικό. Το θέμα είναι πως το διαχειριζόμαστε όλο αυτό. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία έχουν χαθεί κάποιοι ηθικοί φραγμοί και αξίες. Σε μια τέτοια κατάσταση, την κύρια ευθύνη την έχει ο εκπαιδευτικός, γιατί αυτός πρέπει να βάλει τα όρια.
Είναι απαγορευτικό να υπάρχει η οποιαδήποτε παρενόχληση ή ερωτική σχέση μεταξύ εκπαιδευτικού και μαθητή. Αν υπάρχει μια καλή σχέση μεταξύ γονέα και εκπαιδευτικού, σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού, τότε μπορεί ένας εκπαιδευτικός να ενημερώσει την οικογένεια ότι ενδεχομένως ένας μαθητής έχει ξεπεράσει κάποια όρια. Ο τρόπος συζήτησης σε γενικές γραμμές παίζει μεγάλο ρόλο.

Οι γονείς δίνουν τα πρότυπα στα παιδιά, η συμπεριφορά μας καθρεπτίζεται στα παιδιά μας. Με την αγάπη, την αγκαλιά μας και τη συζήτηση, μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί που έχει παρενοχληθεί.

Πρέπει να επιστρέψουμε σε μια φυσιολογική ζωή. Όταν εμείς είμαστε φυσιολογικοί, θα είναι φυσιολογικά και τα παιδιά μας.»