«Το θεατρικό εργαστήρι που έχω είναι μια μη κερδοσκοπική μικροσκοπική εταιρεία και εγώ ως δημόσιος υπάλληλος παίρνω άδεια για να δραστηριοποιούμε κάποιες λίγες ώρες και εκεί, με την υπογραφή του Προϊσταμένους εκπαίδευσης. Αυτή η ομάδα και γενικά η δική μου θεατρική παιδεία καθώς και ο τρόπος που δουλεύω στο παιδαγωγικό θέατρο με τα παιδιά, δεν έχει να κάνει με το τι θέλει ο καλλιτέχνης, ή τι είναι εμπορικό. Είναι παιδαγωγικές παραστάσεις. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι το παιδαγωγικό θέατρο αφουγκράζεται τις ανάγκες και ανησυχίες των παιδικών ψυχών που βρίσκονται σε διαδικασία ωρίμανσης, καλλιέργειας και ολοκλήρωσης προσωπικότητάς τους. Μέσα από ρόλους, ιστορίες και αφηγήματα προσπαθεί να λύσει τις συγκρούσεις που στον έξω κόσμο φαίνονται άλυτες μέσα από ένα παιχνίδι ρόλων.

Το έργο «Η Άννα Φρανκ συνομιλεί με τα παιδιά της Παλαιστίνης», επιλέχθηκε από τα παιδιά, τα οποία επέλεξαν την έννοια του ολοκαυτώματος και επειδή εγώ ως παιδαγωγός και ως άνθρωπος θεωρώ ότι το ολοκαύτωμα στις μέρες μας συντελείται στην Παλαιστίνη, συναίνεσα και φτιάξαμε ένα πρωτότυπο έργο. Αυτό το έργο ουσιαστικά γράφτηκε μέσα σε λίγους μήνες και άρχισαν να γίνονται οι πρόβες έναν μήνα πριν την παράσταση τον Μάιο.

Οι γονείς ήταν ενημερωμένοι, έφερναν τα παιδιά τους με πλήρη συνείδηση, γνώριζαν το κείμενο, μάθαιναν τα λόγια στα παιδιά και συμμετείχαν στις πρόβες, στις οποίες μετείχαν γύρω στα 25 παιδιά και έφηβοι. Όταν όμως αναρτήθηκε η αφίσα για αυτή την παράσταση, άρχισαν οι αντιδράσεις. Η αφίσα είχε μόνο δύο στοιχεία. Τον τίτλο και την εικόνα. Τίποτα άλλο. Αν θέλετε, είχε επίσης το όνομά μου και το εργαστήρι. Δεν είχε ούτε χορηγούς, ούτε τίποτα άλλο.

Την δεύτερη ακριβώς ημέρα, εμφανίστηκαν κάτω από την ανάρτηση σχόλια τα οποία εγώ ούτε τα διάβασα κανονικά. Ήταν τόσο εκτός του δικού μου αξιακού συστήματος, εκτός της δικής μου ηθικής, ντράπηκα για αυτούς που τα γράψανε. Τα σχόλια ήταν όλα από μέλη της Ισραηλινής κοινότητας. Όχι  απαραίτητα μόνο από συμπολίτες μας, νομίζω ήταν και κάποιοι άνθρωποι που ζουν στη Ζάκυνθο. Αλλά ήταν και πολλοί από το Ισραήλ, από παντού. Τα σχόλια ήταν χαρακτηρισμοί προς το πρόσωπό μου.

Η ένταση δημιουργήθηκε μόνο με τη θέα της αφίσας σας. Οι άνθρωποι που σχολίασαν και η καταγγελία που πήγε στο Υπουργείο Παιδείας έχει ημερομηνία πριν την παράσταση. Άρα δεν γνωρίσαν καν το περιεχόμενο. Το θέμα είναι, το ερώτημα, γιατί προκάλεσε τέτοια ένταση και σχόλια που τελικά εξελίχτηκαν σε καταγγελία στο Υπουργείο Παιδείας και οδήγησαν σε κλήση μου για εξηγήσεις εν όψη διενεργούμενης Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Ζακύνθου την επόμενη Τετάρτη 23 Ιουλίου;

Η Ένορκη Διοικητική Εξέταση διατάχθηκε από το Υπουργείο, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να έχει το δικαίωμα μια Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση να το αγνοήσει αυτό, ή να μην προχωρήσει. Δεν έχει οριστεί πειθαρχικό παράπτωμα. Με καλούνε αόριστα. Δεν υπάρχει κάποια πειθαρχική διαδικασία εναντίον μου. Γίνεται μια ΕΔΕ, η οποία αν καταλήξει στο ότι διαπράχθηκε πειθαρχικό παράπτωμα θα προχωρήσει σε πειθαρχική δίωξη εναντίον μου.  Θεωρώ ότι δεν θα φτάσουν εκεί. Ελπίζω και θεωρώ ότι η Πρωτοβάθμια θα λειτουργήσει όπως πρέπει, ως ένας φορέας που στηρίζει τα νόμιμα, τα συνταγματικά δικαιώματα, τα οποία είναι η ελευθερία λόγου. Δεν είναι νομιμοποιημένη οποιαδήποτε υπηρεσία να ελέγχει το περιεχόμενο μιας παιδαγωγικής παράστασης.

Η ΕΔΕ διενεργείται από αυτόν που ορίζει ο Προϊστάμενος της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και το αφήνω εκεί. Το Υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε να πει ότι ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα, που διέπετε από τα ανθρώπινα δικαιώματα βάση του Συντάγματος, ότι επιτρέπεται η ελευθερία του λόγου, η καλλιτεχνική ελευθερία, η παιδαγωγική ελευθερία και να αγνοήσει όλα αυτά τα κακόβουλα σχόλια που έγιναν. Δεν είχε στοιχεία, μόνο εικασίες και ερμηνείες είχε.

Όταν κάνεις μια δικαστική υπόθεση, έχεις τα τεκμήρια, μαρτυρίες. Εδώ μιλάμε για φήμες από τρίτα πρόσωπα. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι αυτά πρόσωπα είναι αξιόπιστα για το Υπουργείο, χωρίς να γνωρίζω τους λόγους. Είναι συγχρονισμένοι 16 άνθρωποι που είδα εγώ στο δικό μου προφίλ, δεν τους ξέρω. Θέλω να ευχαριστήσω την Ένωση Συλλόγων Γονέων Μαθητών Ζακύνθου για τα ψηφίσματα υποστήριξης στο πρόσωπό μου. Έχουν έρθει αμέτρητα ψηφίσματα συμπαράστασης, από το Σωματείο Ηθοποιών, όταν εγώ δεν έχω καμιά σχέση με τους ηθοποιούς, από το Σωματείο Θεατρολόγων, από Πανεπιστημιακές κοινότητες.

Θέλω να γυρίσω πίσω, πλάι σε αυτές τις αναρτήσεις που είδα και διέγραψα, γιατί δεν ήθελα να φαίνονται άλλο, να δηλητηριάζουν την έννοια «άνθρωπος». Ο τίτλος του έργου είναι ένας διάλογος, το θέμα του έργου είναι ένα παιδί και βλέπουμε ανθρώπους να πηγαίνουν στην ακριβώς αντίθετη μεριά.  Πρέπει να είμαστε σωστοί εκεί που πρέπει και αιχμηροί εκεί που πρέπει, γιατί έτσι εξηγούμε στον κόσμο ποιο είναι το δίκαιο. Βάλαμε τα νεκρά παιδιά τα οποία υπάρχουν σε μεγάλα γεγονότα, βάλαμε τους Ισραηλινούς στο ολοκαύτωμα, τα μεγέθη που συγκρίναμε σε αυτό το έργο ήταν τεράστια, έφταναν στο σημείο του ανθρωπιστικού εγκλήματος όχι του πολέμου, μιλάμε για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Να θυμίσω σε αυτούς τους ανθρώπους που με κατηγορούν, ότι πριν από τρία χρόνια κάναμε μια μεγάλη αντιπολεμική εκδήλωση που δεν τη σταμάτησε κανείς, την έκανε ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ζακύνθου, με τη συμμετοχή δέκα Δημοτικών και δεκαπέντε Νηπιαγωγείων. Λεγόταν «Οι γερανοί της ειρήνης» και ήταν για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Πάντα περνάμε ανθρωπιστικά, ειρηνιστικά με μηνύματα, ουσιαστικά για το μέλλον των παιδιών μας. Μιλάμε για πολέμους όπως η Χιροσίμα, για τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Επομένως δεν έχω κάποια εμμονή ή δεν ξέρω τι άλλο, απέναντι στον Ισραηλινό λαό.

Ελπίζω να τελειώσει το συντομότερο δυνατό αυτή η ταλαιπωρία που έχω υποστεί, να υπάρχει μια σωστή εξέλιξη απέναντι στη δικαιοσύνη, στην ελευθερία του λόγου και στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Να πάρει ένα τέλος με «λευκό χαρτί».