«Το θεατρικό έργο η «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Ρώσου συγγραφέα Αλεξέϊ Αρμπούζοφ, είναι ένα έργο περισυλλογής και αναστοχασμού κάτω από την επιφάνεια επεισοδίων της ανθρώπινης καθημερινότητας. Το αμετάκλητο τέλος του θανάτου κατά τη βιολογική πορεία του ανθρώπου διέρχεται αναπόδραστα από τον προθάλαμο των γηρατειών.

Για εκείνους που δε ζουν στον αυτόματο πιλότο και δεν έχουν ισοπεδωθεί από την καθημερινότητα, τα γηρατειά είναι εποχή περισυλλογής, απολογισμού και φόβου μπροστά στο αμετάκλητο τέλος του θανάτου. Και τότε η ανθρώπινη μοναξιά αποκτά τραγική υπαρξιακή υπόσταση και συνιστά το έσχατο ανθρώπινο βίωμα που μετασχηματίζεται είτε σε απόγνωση, είτε σε ήρεμη αποδοχή του τέλους.

Ο Καβάφης γράφει ότι το «γήρασμα του σώματος και της μορφής είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι». Ο Σεφέρης τα υποδέχεται «σαν το δίκαιο καταποντισμό της ηλικίας». Το βέβαιο είναι ότι το Φθινόπωρο, που είναι η τρίτη και τελευταία εποχή στη ζωή των ανθρώπων, μαζί με τη σκληρή συνειδητότητα του επερχόμενου τέλους, φέρνει στην επικαιρότητα απώλειες ανθρώπων που αγαπήσαμε, προσδοκίες που ματαιώθηκαν και τη φρικτή αίσθηση της μοναξιάς προς το θάνατο.

Εκτός και αν έχεις την τύχη να συναντήσεις σε αυτό το τελευταίο οδοιπορικό έναν άλλο συνάνθρωπο, με την ίδια αγωνία και την ίδια υπαρξιακή διάσταση και η συνάντηση αυτή γίνει και για τους δυο η ένωση προς το θάνατο με συγκολλητική ουσία την μετά τον έρωτα αγάπη, όπως μας λέει ο Αλεξέϊ Αρμπούζοφ στο θεατρικό του έργο «Φθινοπωρινή Ιστορία», που ανεβάζει αυτές τις ημέρες ο γνωστός συμπατριώτης μας θεατράνθρωπος Θοδωρής Καμπίτσης στο Δημοτικό Θέατρο Ζακύνθου, με τη σύμπραξη της Τζίνας Δράκου. Είναι και οι δυο απόφοιτοι της Θεατρικής Σχολής «Κάρολος Κουν», του μέγιστου θεατρικού δημιουργού της νεότερης Ελλάδας.

Το έργο διαποτισμένο από την Τσεχωφική ατμόσφαιρα διαρθρώνεται σε σκηνές καθημερινότητας, που συνθέτουν όμως το προσωπικό δράμα δυο ανθρώπων στο λυκόφως της ζωής τους, αρχίζοντας από προσωπικές αντιπαραθέσεις και τελειώνοντας στην ακατάλυτη διανθρώπινη σχέση, που εκφράζεται και δομείται στην περιοχή που δε γνωρίζει πάθη, εγωισμούς και αντιπαραθέσεις.

Η έξοχη υποκριτική ερμηνεία του Θοδωρή Καμπίτση και της Τζίνας Δράκου συντροφεύεται και συνδυάζεται με τη μουσική δημιουργία του Μιχάλη Τσαούση, τα εμπνευσμένα σκηνικά και κουστούμια της Θάλειας Ξενάκη και τις θεσπέσιες χορογραφίες της Σόνιας Μηχανού, προσφέροντας έτσι ένα μοναδικό θέαμα, που συνθέτουν ο λόγος, η υποκριτική, η μουσική, ο χορός και οι εικαστικές τέχνες.

Η θεατρική αυτή παράσταση-δημιουργία, αποδεικνύει ότι η Ζάκυνθος εκτός από «εγκληματογόνος περιοχή» κατά το γνωστό αποκρουστικό Χρυσοχοϊδειο αφορισμό, ήταν και είναι διαχρονικός χώρος παραγωγής πολιτισμού, τον οποίο εάν δεν υποστηρίξουμε εμείς οι γηγενείς, θα είμαστε ανάξιοι απόγονοι του Σολωμού, του Κάλβου, του Ξενόπουλου και της Ζακύνθου.»