«ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιδρά έτσι απλά σε ένα κυβερνητικό σχέδιο για την διαχείριση του νερού. Αντιδρά σε μια κυβέρνηση που αυτή τη στιγμή βάζει το υπαρκτό ζήτημα της λειψυδρίας με εντελώς στρεβλό τρόπο. Αντιδρά γιατί πραγματικά το ζήτημα της λειψυδρίας είναι τόσο σοβαρό, που πλέον χτυπά την πόρτα μας σε χρόνο ενεστώτα.

Σήμερα υπάρχουν πολλές περιοχές στη χώρα μας που διψούν για νερό και κάποιους τους νοιάζει μόνο να συνεχίζουν να διψούν, με στόχο το κέρδος. Τα στοιχεία είναι απολύτως ανησυχητικά, λένε ότι η χώρα μας αυτή τη στιγμή σε σχέση με την πίεση στους υδατικούς πόρους είναι έβδομη στην Ευρώπη, έχουμε μεγάλη αύξηση της θερμοκρασίας των επιφανειακών υδάτων 1,5 βαθμούς την τελευταία 20ετία, αυτό έχει σχέση με την εξάτμιση του νερού και την μείωση του σε φράγματα. Στερεύουν σιγά σιγά τα φράγματα και οι λίμνες, έχουμε ιστορικά χαμηλά σε σχέση με την στάθμη του νερού στα φράγματα, έχουμε πάνω από 50% μείωση του υδροφόρου ορίζοντα, όπου το υφάλμυρο νερό υποβαθμίζει την ποιότητα του νερού.

Όλα αυτά συντελούν στην ανάγκη παρέμβασης, απαιτούνται μέτρα, όμως δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τον τρόπο που η κυβέρνηση φέρνει αυτό το εθνικό σχέδιο διαχείρισης των υδάτων. Η κουβέντα δεν μπορεί να γίνει με όρους κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Η κυβέρνηση στοχεύει να συγχωνεύσει τις ΔΕΥΑ και επί της ουσίας με τη μορφή των ΣΔΙΤ να ιδιωτικοποιήσει. Θα έπρεπε να μιλάμε για πρόσβαση σε νερό για όλους, ποιοτικό νερό, όχι για αύξηση των τιμολογίων του νερού.

Χρειάζονται δημόσιες παρεμβάσεις στα δίκτυα. Υπήρχαν πάρα πολλά χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης τα οποία δεν χρησιμοποιήθηκαν κατάλληλα για να γίνουν αυτές οι παρεμβάσεις στα δίκτυα, έχουμε πολλές διαρροές και δεν ακολουθούμε τα τελευταία χρόνια ένα σαφές χρονοδιάγραμμα σε σχέση με την ορθή διαχείριση των υδάτινων πόρων. Η μόνη έμφαση που δίνει αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση μετά από έξι χρόνια, ετεροχρονισμένα, είναι μόνο στο πως θα συγχωνεύσουμε τις ΔΕΥΑ για να τις ιδιωτικοποιήσουμε.

Είναι ένα μοντέλο ΔΕΗ, με άλλα λόγια. Το οποίο ξεκάθαρα εγκυμονεί κινδύνους και για την πρόσβαση στο νερό των πολιτών, της κοινωνίας και στην καθολικότητα της πρόσβασης στο νερό, που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ταυτόχρονα, ξέρετε, ότι πάντα την πληρώνει ο μικρός.

Αυτός που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα. Αλλά εμάς μας νοιάζει η κοινωνία. Αν εφαρμοστεί αυτό το μοντέλο, ένα μοντέλο ΔΕΗ και στο νερό, θα έχουμε αύξηση των τιμολογίων του νερού και καμία σοβαρή διαχείριση των υδάτινων πόρων. Το πρόβλημα της λειψυδρίας δεν θα αντιμετωπιστεί. Πάλι μπροστά μας θα το βρούμε με ακόμα πιο σκληρό τρόπο. Θέλει δημόσιες παρεμβάσεις. Τα έργα που απεντάχθηκαν από το Ταμείο Ανάκαμψης είναι τέτοιες είδους έργα. Ξέρετε πού πήγαν τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης; Τις περισσότερες φορές σε αέρα πήγαν, σε κολλητούς, σε ημετέρους, σε επιχειρήσεις οι οποίες δεν έχουν καμία σοβαρή παραγωγική βάση και δυνατότητα για τη χώρα. Δεν ενισχύουν δηλαδή την παραγωγική δραστηριότητα.

Το νερό επιστημονικά θεωρείται πλέον ένας σπάνιος πόρος. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα, αυτά που ξέραμε πριν από 20 και 30 χρόνια, όπου με ευκολία καταναλώναμε νερό. Κάθε χρόνο μειώνονται δραματικά οι στάθμες των ταμιευτήρων. Αυτό πλήττει και τους αγρότες μας. Γιατί ο αγροτικός κόσμος που τελευταία έχει μπει σε στόχαστρο, βλέπει το νερό που θα έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να το χρησιμοποιεί, να μειώνεται καθημερινά. Μιλάμε για τον πρωτογενή τομέα που καταναλώνει το 85% του νερού της χώρας. Αυτό το 85% κρύβει μέσα του ένα πολύ μεγάλο ποσοστό σε απώλειες, λόγω των απαρχαιωμένων αρδευτικών δικτύων, τα οποία είναι διαλυμένα. Ούτε εδώ έγινε κάποια σοβαρή προσπάθεια από την κυβέρνηση. Μας παρουσίασε πριν από κάποιο διάστημα και στη Βουλή κάποια προγράμματα, αλλά όχι με στρατηγικό τρόπο, όπως είναι το Ύδωρ 2, που περιλαμβάνουν κάποιες παρεμβάσεις, κάποιες δράσεις σε αυτήν την κατεύθυνση, αλλά δεν φτάνουν.

Τα εργοστάσια αφαλάτωσης είναι μια μέθοδος, ένας τρόπος όπου θα μπορούσε να βοηθήσει στην διαχείριση των υδάτινων πόρων, αλλά αυτό εξαρτάται και από την περιοχή, από τις συνθήκες, από το κόστος. Χρειάζονται μελέτες, νησί από νησί διαφέρει, περιοχή από περιοχή διαφέρει. Είναι μια πολύ κοστοβόρα διαδικασία, απαιτεί μεγάλα ποσά ενέργειας για να μπορέσει να λειτουργήσει. Θα πρέπει να προβούμε σε παρεμβάσεις άλλου τύπου, δηλαδή εξοικονόμησης πόρων, ορθής διαχείρισης των υδατικών πόρων, ανακύκλωσης νερού, επαναχρησιμοποίησης νερού, κυκλικής οικονομίας νερού.

Όλα αυτά κάτω από ένα πρίσμα δημόσιων παρεμβάσεων. Δεν πρέπει να προχωρήσει μια λογική τύπου ΔΕΗ και ΣΔΙΤ στο νερό. Φανταστείτε αυτό που έγινε στη ΔΕΗ με τα τιμολόγια του ρεύματος που εκτοξεύτηκαν 60% και 70% μέσα σε δύο χρόνια, τι κοινωνικές ανισότητες θα έφερνε στο νερό. Αυτός που δεν θα έχει την οικονομική δυνατότητα να πληρώνει, δεν θα μπορεί να ανοίξει τη βρύση να κάνει μπάνιο και ο άλλος δίπλα θα έχει την πισίνα και θα καταναλώνει όσο νερό θέλει. Εκεί θα πάμε και θα πρέπει να το αποτρέψουμε.»