«Ήμουν 11 ετών, όταν συνέβη η τραγωδία στο Μάτι, στο οποίο και διέμενα με τη μητέρα και την οικογένειά μου. Θυμάμαι ότι ήταν ένα απλό καθημερινό μεσημέρι. Είχαμε πάει για μπάνιο με τον ξάδερφό μου και την παρέα του και μετά έπρεπε να φύγω για Αθήνα.

Φεύγοντας από το σπίτι μαζί με τη μητέρα μου, είδαμε ότι υπήρχε καπνός, αλλά κανείς μας δεν φανταζόταν ότι θα επακολουθούσε μια τέτοια τραγωδία. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, είδα πως η Λεωφόρος Μαραθώνα ήταν άδεια και δεν υπήρχε πουθενά Αστυνομία ή Πυροσβεστική. Με κάλεσε στο κινητό η γιαγιά μου η οποία ήταν στο Μάτι και μου είπε ότι λόγο των καπνών, θα φύγουν από το σπίτι με κατεύθυνση στη Λούτσα. Πράγματι η γιαγιά μου μαζί με την αδελφή της μητέρας μου και τον σύζυγό της έφυγαν από το σπίτι, αλλά όπως και άλλοι έπεσαν σε μποτιλιάρισμα και στη προσπάθειά τους να φύγουν, έτρεξαν προς τη θάλασσα για να σωθούν, αλλά δεν πρόλαβαν και κάηκαν. Στη τελευταία κλήση άκουσα τη γιαγιά μου να μου λέει «τι φλόγα είναι αυτή;». Μετά έπεσε η γραμμή και δεν την ξανάκουσα. Στο Μάτι έχασα τη γιαγιά μου, την θεία, τον θείο και τον ξάδερφό μου που ήταν μόλις 21 ετών.

Τα χρόνια πέρασαν αλλά αυτό το τραύμα δεν έφυγε από μέσα μου. Αποφάσισα να σπουδάσω Νομική, γιατί ένοιωσα την αδικία, την απαξίωση αλλά ακόμα και την κατηγορία ότι είναι συνυπεύθυνοι όσοι καήκαν. Ήθελα όλα αυτά να τα βγάλω από μέσα μου, να βοηθήσω για να αποδίδεται Δικαιοσύνη.

Ήταν τιμή μου που βρέθηκα στο πρωτοσέλιδο του Βήματος και τιμή μου, που έκανα ερωτήσεις στον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Του έκανα πολλές ερωτήσεις, τις οποίες σκέφτηκα δέκα λεπτά πριν την συγκεκριμένη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών.

Ρώτησα τι πρέπει να αλλάξει στο Σύνταγμα για να προστατευθούμε εμείς, τα θύματα μιας τραγωδίας. Ρώτησα για τις εφέσεις που ασκεί το Δημόσιο κατά πρωτόδικων αποφάσεων που εκδικάζουν αποζημιώσεις σε περιπτώσεις μεγάλων καταστροφών.

Ρώτησα τι πρέπει να αλλάξει στο άρθρο 25 του Συντάγματος, για να μην υπάρχει ο συσχετισμός της συνυπευθυνότητας κατά 95 και 99% και πως γίνεται λόγω αυτής της συνυπευθυνότητας να μην αποδίδονται ευθύνες. Το Ελληνικό Δημόσιο ασκεί εφέσεις κατά πρωτόδικων αποφάσεων, για τραγωδίες όπως το Μάτι, η Μάνδρα και τα Τέμπη, εξαντλώντας τα ένδικα μέσα, έτσι καθυστερεί η απονομή Δικαιοσύνης.

Χάρηκα για τις αλλαγές που τώρα λέει ότι προωθεί η κυβέρνηση. Θα ήθελα να πιστεύω στη Δικαιοσύνη, αλλά δεν νομίζω ότι στο τέλος θα αποδοθεί. Είμαι επιφυλακτική. Πρέπει όμως να υπάρξει δικαίωση για όλες τις τραγωδίες. Ειδικά για το Μάτι, όπου πέρα από τους νεκρούς, υπάρχουν πάρα πολλοί εγκαυματίες, άνθρωποι που έχασαν τα σπίτια και τη δουλειά τους.

Έχουν παραβιαστεί θεμελιώδη δικαιώματα, καταπάτησαν την αξιοπρέπειά μας, αισθανθήκαμε μόνοι. Από την προανακριτική διαδικασία και παρά τις τρεις προσπάθειες του Ανακριτή να χαρακτηρισθεί η υπόθεση ως κακούργημα, αυτό δεν έγινε δεκτό από τους Εισαγγελείς και αντιμετωπίζεται ως πλημμέλημα.

Μετά το Πάσχα θα βγει η απόφαση της έδρας για το έγκλημα στο Μάτι. Θα ήθελα να υπάρχει κόσμος εκείνη την ημέρα, να στηριχθούν οι οικογένειες που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.

Αν είχα μπροστά μου τον Υπουργό Δικαιοσύνης, θα του έλεγα να αλλάξει τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών.

Το μήνυμα που θα ήθελα να δώσω στους νέους ανθρώπους, είναι ότι παρά τις δυσκολίες, γίνονται πιο δυνατοί και ανθεκτικοί στο πέρασμα του χρόνου.

Είμαι πρωτοετής φοιτήτρια Νομικής και σε δέκα χρόνια από σήμερα φαντάζομαι τον εαυτό μου να βγαίνει από τη φωτιά των παιδικών μου χρόνων και να βοηθά στην απόδοση Δικαιοσύνης. Αυτό ονειρεύομαι. Όταν κλείνω τα μάτια, έρχεται στο μυαλό μου η Ζάκυνθος η φύση, η θάλασσα, η ηρεμία, η γαλήνη και το φως.»

Αναστασία Αρκαδιανού: Η φοιτήτρια που με μία ερώτηση στον Βενιζέλο άλλαξε έναν νόμο