«Η Αγιά Σοφία στην Πόλη, δεν είναι ένα από τα πολλά μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς που υπάρχουν, αλλά ένα από τα ελάχιστα σε αξία που υπάρχουν. Η παρέμβαση που θέλουν να κάνουν οι Τούρκοι σε αυτήν, είναι σαν κάποιος να θέλει να κάνει μια παρέμβαση στον Παρθενώνα ή στις πυραμίδες της Αιγύπτου. Οι κύκλοι των Τούρκων, και δεν αναφέρομαι μόνο στον κ. Ερντογάν, προκειμένου να δικαιολογηθούν για την απόφασή τους να μετατρέψουν την Αγία Σοφία σε τζαμί, αναφέρονται σε μια ανάλογη ενέργεια που είχε γίνει τον 16^ο αιώνα στο τζαμί της Κόρδοβα στην Ισπανία. Μόνο που τώρα βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα. Τώρα στην Τουρκία δημιουργείται ένα εκρηκτικό και επεκτατικό κλίμα, εξόχως επικίνδυνο για εμάς, που αποκλίνει από την θεωρία του κοσμικού κράτους του Κεμάλ Ατατούρκ. Διαγράφεται ένας σοβαρός εθνικός κίνδυνος με πράξεις που οι Τούρκοι κάνουν και μάλιστα εντείνουν, όταν εμείς εθελοτυφλούμε και στρουθοκαμηλίζουμε. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Τραμπ, και γενικότερα ο «Τραμπισμός», Μας φέρνουν συνθήκες προβληματικές. Τόσο αυτός, όσο και ο Ερντογάν λένε ότι είναι δημοκράτες, αλλά μόνο αυτό δεν είναι. Ας μην ξεχνάμε, ότι την δεκαετία του 80, την περίοδο 1980-1985, εμείς είμασταν περίπου 9,5 εκατομμύρια πληθυσμός και η Τουρκία 30 εκατομμύρια. Σήμερα, εμείς είμαστε περίπου στα ίδια, ενώ η Τουρκία έχει φτάσει στα 83 εκατομμύρια πληθυσμός, κάτι που προκαλεί προβλήματα σε γεωπολιτικό επίπεδο στην περιοχή μας.

Οποιοσδήποτε συνετός άνθρωπος σήμερα, δεν θα ήθελε να βρίσκεται στην θέση του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος στροβιλίζεται από μια σειρά προβλημάτων, με την Τουρκία, την οικονομία και την πανδημία του κορωνοιού, αυτή την μόλυνση σε παγκόσμιο επίπεδο. Η οικονομική κρίση είναι τεράστια, διότι η Ελλάδα εξαρτάται από τρεις πυλώνες, τις μεταφορές, την ναυτιλία και τον τουρισμό. Η κυβέρνηση καλείται να διαφυλάξει την υγεία όλων μας, που αποτελεί πρώτιστο αγαθό, αλλά ταυτόχρονα και να στηρίξει τον τουρισμό, για να μην καταρρεύσει το τουριστικό οικοδόμημα. Θεωρώ ότι θα ληφθούν όλα τα αναγκαία υγειονομικά μέτρα για να μείνουμε όλοι μας υγιείς, ψύχραιμοι και αισιόδοξοι για το μέλλον. Από την εποχή των μνημονίων δεν είμαστε σε θέση από μόνοι μας να αποφασίζουμε. Έχουμε λάβει εντολές και δεσμεύσεις, κατά συνέπεια, όποιος ζητά από την κυβέρνηση να αποφασίζει κυρίαρχα από μόνη της, απλά αυταπατάται. Η χώρα έχει προ πολλού χρεοκοπήσει, και το περισσότερο που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση, είναι να συναποφασίζει με άλλους, κάτι που ισχύει και για την πανδημία.

Άκουσα κάτι πικρόχολο και μνησίκακο από κάποιους, ότι γνωστά ξενοδοχεία της Ζακύνθου, λόγω παλαιού αιγιαλού, περνούν στο ΤΑΙΠΕΔ, κάτι που νομικά δεν στέκει. Μόνο στο κομπλεξικό μυαλό κάποιων που τα λένε αυτά στέκει. Τον Σεπτέμβριο του 2019 η κυβέρνηση είχε φέρει μια τροπολογία για επαναφορά του παλαιού αιγιαλού στην ιδιωτική περιουσία του δημοσίου. Απέσυρε όμως αυτή την τροπολογία, και κατά συνέπεια, δεν περιέρχονται στο ΤΑΙΠΕΔ αυτές οι εκτάσεις στην παραλία του Λαγανά, που σημαίνει ότι πρόκειται απλά για ανόητες σκέψεις και λόγια κάποιων.

Υπάρχει μια πραγματικότητα για την πόλη της Ζακύνθου, που κάποιοι την αγνοούν, ή θέλουν να την αγνοούν. Είναι η χερσαία ζώνη λιμένος στην οποία ανήκει όλη η παραλιακή οδός. Δεν μπορεί να πουληθεί όλη η μαρίνα, στην οποία ελλιμενίζονται τα ημερόπλοια, σταθμεύουν οχήματα, βρίσκεται η λαϊκή αγορά και δραστηριοποιείται η εμποροπανήγυρης. Το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο στο που θα δέσει ένα κρουαζιερόπλοιο. Άλλωστε υπάρχει η προοπτική πώλησης του λιμανιού της Ζακύνθου, κάτι που ήδη έχει γίνει και σε άλλα λιμάνια της χώρας. Πότε επιτέλους θα αποκτήσουμε ένα πάρκινγκ πέντε χιλιάδων θέσεων, για να λύσουμε οριστικά το κυκλοφοριακό πρόβλημα; Αυτό ας μου λύσει κάποιος και όχι το που θα δέσει το κρουαζιερόπλοιο. Ας κάνουν ότι έγινε και στην Πάτρα. Να αφήσουν το λιμάνι ως έχει και ας γίνει ένας χώρος υποδοχής των κρουαζιερόπλοιων εκτός πόλης. Είναι θλιβερή η σύγκρισή μας με άλλες πόλεις, όπως τα Τρίκαλα, η Λάρισα, η Καρδίτσα και η Λευκάδα. Όλες τους έχουν πάει μπροστά πλην της Ζακύνθου. Δύο μαρίνες έχει η Λευκάδα και η μία είναι εκτός πόλης. Είναι ηλίθιοι όλοι αυτοί; Δεν ξέρουν τι κάνουν και ξέρουμε εμείς;

Δεχτήκαμε το δήθεν έργο της προσωρινής γέφυρας του Αγίου Χαραλάμπη, το οποίο άλλοι δεν θα δέχονταν. Ένα θλιβερό από αισθητικής άποψης έργο, ανάμεσα στην Βενετσιάνικη καμάρα και τον ιστορικό ναό του Αγίου Χαραλάμπη. Ένα έργο πάντως, που έχει λύσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα των εισερχόμενων στην πόλη.

Είμαι γνώστης του βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών που αφορά το συμβόλαιο της αγοραπωλησίας στα ορεινά της Ζακύνθου, και το οποίο για πρώτη φορά θέτει το ζήτημα του φερόμενου τίτλου του κ. Χάρου και για ποια έκταση αναφέρεται. Δεν αναγνωρίζει ως έγκυρο τον φερόμενο τίτλο κυριότητας του κ. Χάρου, αλλά τον χαρακτηρίζει ως τίτλο παραχώρησης και όχι ως τίτλο κτήσης κυριότητας. Αν υπάρχουν ιδιώτες που έχουν περιουσίες ή νομίζουν ότι έχουν στην περιοχή εκεί, εντός μοναστηριακής έκτασης, ακόμα και αν έχουν οικοδομήσει εκεί, έχουν πλέον πρόβλημα με την περιουσία τους. Δεν υφίσταται χρησικτησία εντός μοναστηριακής περιουσίας, κάτι που ισχύει από το 1915. Δεν διευρύνω το όλο θέμα με την επιχώρια περιουσία.»

Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή: