«Ένιωσα ανατριχίλα και αποτροπιασμό, όταν άκουσα ότι μάρτυρες της δίκης που θα γίνει στις 27 Οκτωβρίου στο Εφετείο Πατρών, δηλώνουν ότι ο Δήμαρχος τους ερωτούσε αν συμφέρει τον Δήμο να καταδικαστεί ο πρώην ταμίας του Δήμου, ο οποίος παρεμπιπτόντωςέ έχει ήδη πρωτόδικα καταδικαστεί από το 2017. Είναι προσβλητικά αυτά τα ερωτήματα να τίθενται και είναι αδιανόητο να πιστεύει κάποιος ότι η απονομή της δικαιοσύνης μπορεί να συνάδει επιλεκτικά με το συμφέρον. Με ερωτήματα, όπως αυτό του συγκεκριμένου κυρίου προς τους μάρτυρες, ξεφτιλιζόμαστε ως Ζακυνθινοί.

Δεν γίνεται ούτε να πρυτανεύει, ούτε και να επιδιώκεται η σκοπιμότητα στις αποφάσεις της δικαιοσύνης, διότι η δικαιοσύνη είναι αυτοσκοπός και όχι μέσο εξυπηρέτησης συμφερόντων. Είναι ανατριχιαστικά και ανήθικα να λέγονται αυτά από τον πρώτο δημότη της Ζακύνθου.

Αυτό που θα έπρεπε να επιδιωχθεί, είναι να επιταχυνθεί η διαδικασία εκδίκασης της όλης υπόθεσης στο ποινικό της τμήμα, να τελεσιδικήσει, ώστε να περάσουμε στο κομμάτι των αστικών δικαστηρίων. Έστω και τώρα, λίγο πριν την εκδίκαση της υπόθεσης, ας σταλεί από τους μάρτυρες ένα έγγραφο που να γνωστοποιεί αυτή την πρόθεση στους ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς.

Αν υπερίσχυε πάντα το συμφέρον και η ανάγκη του χρήματος, αν όλα θυσιαζόντουσαν στο βωμό του συμφέροντος, δεν θα υπήρχε επανάσταση του 1821, δεν θα υπήρχε τέχνη και πολιτισμός, δεν θα υπήρχαν αξίες.

Είναι απαράδεκτο να διερωτάται ο πρώτος πολίτης του τόπου, αν συμφέρει να λειτουργήσει το νέο θέατρο. Με αυτή τη λογική, αν κάποιοι εξέταζαν τον πολιτισμό με το πρίσμα του οικονομικού συμφέροντος, θα έπρεπε να κλείσουν όλα τα μουσεία και οι πολιτιστικοί χώροι παγκοσμίως. Με τη λογική και μόνο του οικονομικού συμφέροντος δεν δημιουργούνται κοιτίδες πολιτισμού, κυρίως των νέων, όπως πρέπει να είναι το θέατρο.

Φαίνεται σαν ο Δήμαρχος να ανοίγει υποχρεωτικά το νέο θέατρο, σαν να υποχρεώθηκε να το κάνει, ενώ δεν το θέλει, δεν το γιορτάζει. Αν το γιόρταζε, αν του άρεσε, θα είχε βάλει έξω από το κτήριο μια μεγάλη ταμπέλα που θα έγραφε «Δημοτικό Θέατρο Ζακύνθου» και εάν ήθελε όνομα αυτό του Γρηγορίου Ξενόπουλου, του πατέρα του Ελληνικού Θεάτρου και μεγάλου Ζακυνθινού.

Τώρα εξηγείται, γιατί ένα βράδυ, γύρω στις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα, περπατώντας ένας πολίτης στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, άκουσε να τρίζουν τα κόκαλα του Διονυσίου Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου από το Μαυσωλείο τους.

Κι όμως, το 1571 στη Ζάκυνθο παίχτηκαν οι Πέρσες του Αισχύλου, μετά από την απόκρουση της Τουρκικής επίθεσης στο νησί. Αυτή την περίοδο πέντε έργα του Μεταβυζαντινού Μουσείου Ζακύνθου εκτίθενται στο μεγαλύτερο Μουσείο του κόσμου, στο Μουσείο του Λούβρου. Την ώρα λοιπόν που η Ζάκυνθος τιμάται παγκοσμίως, ακούμε αυτά τα φρικώδη περί συμφέροντος για τη λειτουργία του νέου θεάτρου από τον ίδιο το Δήμαρχό της.

Έρχεσαι και αναρωτιέσαι, γιατί ρε άνθρωπε ήρθες και μας ταλαιπωρείς έτσι; Γιατί δεν καθόσουν εκεί που ήσουν; Αν κάποιος έχει άρρωστη σχέση με το χρήμα τότε είναι θεότυφλος.»

Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή: