«Οι ανήλικοι είναι η αμέσως επόμενη γενιά ενηλίκων και ότι κάνουμε εμείς έχει αντίκτυπο σε αυτούς. Αν βλέπουν παραβατική συμπεριφορά ενηλίκων, αν βλέπουν όπλα, ναρκωτικές ουσίες και εγκληματικότητα, τότε αντιλαμβάνονται αναλόγως την κοινωνία και αυτοί. Το ερώτημα είναι τι πρότυπο είμαστε εμείς για τους ανήλικους.

Δεν πρέπει να τα ρίχνουμε όλα στα παιδιά. Οι γονείς πρέπει να είναι κοντά τους, όπως και οι εκπαιδευτικοί. Να μην αθωώνουμε τους γονείς. Η γονική επίβλεψη πρέπει να είναι συνεχής. Αν αφήνουμε ανεξέλεγκτους τους ανήλικους, τότε τι πρότυπα δίνουμε; Οι ανήλικοι θέλουν παρουσία. Ας είναι λιγότεροι οι καφέδες που πίνουν οι ενήλικοι, ώστε να υπάρχει επικοινωνία με τα παιδιά τους. Ας υπάρχει ένα λιγότερο «εγώ» για τον εαυτό μας ως γονείς.

Να φύγουμε από τη λογική του «ξέρω εγώ», να μην κουνάμε το δάχτυλο δεξιά και αριστερά. Οι ανήλικοι όταν είναι εγκαταλελειμμένοι βρίσκουν παραβατικές παρέες. Έχουμε περάσει στην εποχή του άκρατου υλισμού, στο «τα θέλω όλα και τα θέλω εύκολα», στο «μην πειράζετε το παιδί μου, εγώ ξέρω», στο «δεν πειράζει». Στο να πηγαίνει ένας γονέας στο σχολείο και να επιτίθεται στον εκπαιδευτικό, επειδή κάτι είπε στο παιδί του. Στο να φτάνει ο γονέας σε σημείο να απειλεί τον εκπαιδευτικό. Το άγχος δεν είναι αρκετό ως παράγοντας για να επιφέρει παραβατική συμπεριφορά σε έναν ανήλικο.

Ας γίνουν αντιληπτά κάποια πράγματα. Δεν είναι μαγκιά να έχει ένα παιδί όπλο. Δεν είναι εντάξει η μάγκικη συμπεριφορά ενός γονέα προς έναν εκπαιδευτικό. Δεν είναι εντάξει να φοβάται ο εκπαιδευτικός να μιλήσει σε έναν γονιό γιατί βλέπει κάτι στο παιδί του.

Η βία είναι μέσα μας. Δεν είναι κακό να βλέπουν τα παιδιά μια ταινία με βία, αρκεί μετά ο γονέας να μιλήσει στο παιδί του και να του εξηγήσει. Αν το παιδί μείνει μόνο του, αυτό είναι το χειρότερο. Επίσης η λύση δεν είναι να πετάς έξω από τη τάξη ένα παιδί, επειδή απλά αυτό προβλέπεται ως ποινή. Δεν έχει αποτέλεσμα αυτός ο τρόπος από μόνος του. Ο σκοπός λείπει. Πρέπει να μιλήσεις στο παιδί για να καταλάβει σε τι φταίει.

Ασφαλώς και η πανδημία έπαιξε έναν ρόλο σε όλο το κοινωνικό γίγνεσθαι. Χάθηκε όμως και μια μεγάλη ευκαιρία που είχαμε, στο να έρθει πιο κοντά η οικογένεια. Αν κλείστηκαν σε ένα δωμάτιο ξεχωριστά ο κάθε γονιός και το κάθε παιδί, αυτό έφερε αρνητικά αποτελέσματα. Μας αρέσει να έχουμε χρόνο για τα παιδιά μας; Αυτή είναι η δύσκολη ερώτηση. Πως έφτασε το παιδί στο σημείο να κατέχει ναρκωτικές ουσίες και να είναι μέλος μιας συμμορίας; Τι έκανε ο γονέας μέχρι να φτάσει το παιδί του σε αυτό το σημείο;

Η πολιτεία κάνει ότι μπορεί αλλά λειτουργεί αποσπασματικά. Δεν αρκεί αυτό. Υπάρχουν τα μέσα, όπως πρέπει να ενισχυθούν τα σχολεία με ψυχολόγους.»