«Έχει σημειωθεί μια πρόοδος στις σχέσεις μας με τους εταίρους και δανειστές, κυρίως σε ότι αφορά την ρήτρα ανάπτυξης, παρ’ όλα αυτά η συμφωνία που επετεύχθη προϋποθέτει έναν σιδερένιο κορσέ, την εκπλήρωση συγκεκριμένου ύψους πρωτογενών πλεονασμάτων και μια σφιχτή δημοσιονομική πολιτική. Αυτή είναι η ευρωζώνη, αυτές είναι οι συμβάσεις που πρέπει να ακολουθούμε και όποιος έχει διαφορετική άποψη, ας την καταθέσει.

Υπάρχουν χώρες όπως η Ιταλία, που μπορούν να παραβιάζουν τους κανόνες χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες, εμείς όμως δεν είμαστε σε τέτοια θέση. Η Ελλάδα το 2010 είχε μια δυνατότητα ρύθμισης του χρέους της, αλλά δεν το έκανε. Τώρα κοιτάμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες, το πλαίσιο αποπληρωμής του χρέους και να δούμε με ποιον ριζοσπαστικό τρόπο θα αλλάξουμε την δομή λειτουργίας του κράτους. Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα, να γίνουμε πιο ριζοσπαστικοί, αλλά πάντα ρεαλιστές.

Οι ξένοι αναλυτές και διπλωμάτες που στηρίζουν την χώρα μας, λένε ότι ένας τόπος για να γίνει ελκυστικός για σοβαρές ξένες και ντόπιες επενδύσεις, χρειάζεται κτηματολόγιο, ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς και ένα ευέλικτο, σύγχρονο κράτος. Αυτά πρέπει να κάνουμε, είναι παραμύθι της Χαλιμάς ότι θα έρθουν επενδύσεις αν μειώσουμε το μισθολογικό κόστος. Παράδειγμα είναι η Βουλγαρία, που μείωσε δραματικά το μισθολογικό κόστος αλλά δεν έχει επενδύσεις.

Σε ένα υφεσιακό περιβάλλον, με συρρικνωμένο πρωτογενή και δευτερογενή τομέα,  είναι δύσκολο να προχωρήσεις σε ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές. Οι οικονομίες μπορεί πολύ γρήγορα να καταρρεύσουν και πολύ δύσκολα να ανακάμψουν.

Εγώ ουδέποτε είπα ότι είναι εύκολα τα πράγματα, έχουμε πιάσει πάτο, αλλά υπάρχει η δυνατότητα η οικονομία μας να εκτιναχθεί. Δεν υπάρχουν μάγοι, χρειάζεται σκληρή δουλειά πολλών ετών.»