«Ξεκινά τώρα μια μεγάλη μουσική περιοδεία, είμαι στην Κεφαλονιά, αύριο στη Ζάκυνθο, και φέτος σε πολύ μεγάλο βαθμό παρουσιάζω αγαπημένα μου τραγούδια, κάτι που δεν πίστευα πως θα γίνει, γιατί ξέρετε η μουσική μου έχει ταξιδέψει στόμα με στόμα. Αυτά που λέω ενδεχομένως είναι μέρος του προσωπικού μου ημερολογίου. Στο που απευθύνομαι δεν ξέρω, αλλά σίγουρα προσπαθώ να μεταφέρω αυτό που συμβαίνει σήμερα.

Δηλαδή μιλάω για το χθες, για το μετά, για το τώρα, οπότε ίσως το τώρα που βιώνω κι εγώ, είτε είναι συναισθηματικό, είτε κοινωνικοπολιτικό. Δεν το σχεδίαζα, ήρθε και με βρήκε η μουσική, προφανώς και η υποκριτική μου καριέρα, αλλά ειδικά η μουσική ήρθε και με βρήκε. Τα τραγούδια με ανάγκασαν να γίνω performer, τα τραγούδια με ανάγκασαν να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο και το λέω αυτό γιατί θέλω να το παραδεχτώ, όχι γιατί απλά μου προέκυψε.

Νοιώθω ότι τιμάω αυτό που μου συνέβη, με το να συνεχίζω να βγάζω δίσκους και τώρα πριν από έναν μήνα βγήκε ο καινούργιος προσωπικός μου δίσκος, είχα την χαρά να συνεργαστώ για πρώτη φορά με πολλούς ερμηνευτές και δημιουργούς που αγαπώ. Ήταν κάτι που δεν το περίμενα, απλά όταν έγραφα τα τραγούδια στο στούντιο λέγαμε «έχει γούστο αυτό μοιάζει με αυτόν και τον πλησίαζα και έλεγε ναι,  αυτό μοιάζει με εκείνον» και έτσι γράφτηκαν για να γίνουν ντουέτα.

Τα πρώτα μου τραγούδια γράφτηκαν με αφορμή θεατρικές παραστάσεις, οπότε τα έβαζα στο συρτάρι. Κάθε φορά που έπαιζα μια παράσταση, για ένα θέμα μου προέκυπταν τραγούδια και τα έγραφα. Δεν τα εξέφραζα μέχρι κάποια στιγμή. Κάποιος άκουσε κάτι που έπαιζα και έλεγε «ποιο είναι αυτό;» Του έλεγα «αυτό είναι δικό μου» και έτσι άρχισα πολύ πιο συνειδητά να γράφω.

Θα ήθελα να εξομολογηθώ ότι στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου κάπως δείλιαζα και φοβόμουνα να πάρω την κιθάρα και να παίξω δικά μου τραγούδια. Γιατί είχα γίνει γνωστός μέσα από τηλεοπτικές σειρές και φοβούμουν λίγο, μην φανεί ότι πάω να εκμεταλλευτώ κάτι.  Οπότε για πολλά χρόνια δείλιαζα να τραγουδήσω και να γράψω ή να εκφράσω αυτό που έγραφα. Όταν έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο άρχισα να λύνομαι. Μετά έβγαλα άλλον έναν δίσκο ενώ ήμουν στο εξωτερικό, χωρίς να έχω επαφή και άρχισα να κάνω Live πριν από 4 χρόνια.

Με το που ξεκίνησε η παράσταση «Ο Αναρχικός», επειδή παίζαμε μουσική επί σκηνής, έλεγα να πάω να παίξω και μου λέγανε τα παιδιά «άντε πήγαινε να παίξεις γιατί η θεία έχει τρελαθεί». Και πήγαμε σε ένα μικρό μαγαζί και είχε 150 άτομα έξω και περιμένανε. Δεν το πίστευα, έλεγα τα δικά μου τραγούδια και από εκεί το πράγμα φούντωσε και έφτασε εδώ που έφτασε σήμερα.

Δεν πιστεύω στον αστερισμό της κουλτούρας η οποία θέτει τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Σε σταρ ή αντί σταρ. Πιστεύω πάρα πολύ στην δημιουργία και στην ιστορία. Και αυτές τις ιστορίες μπορούν να τις λένε άνθρωποι, οι οποίοι τυχαίνει να είναι performer ή όχι. Δεν με αφορά η ταμπέλα που μπαίνει. Πιο πολύ με ενδιαφέρει να μπορούν να αφηγηθούν ιστορίες. Πιστεύω πως όλα τα πράγματα περνάνε και τα καλά και τα κακά. Η λύπη και η χαρά, όλα θα περάσουν. Όταν κάποιοι άνθρωποι μου λένε ότι συνδέονται και κατανοούν το τι πραγματικά θέλω να πω, ακόμα και όταν δεν είμαι πολύ ξεκάθαρος, είτε όταν με βλέπουν σε μια παράσταση, είτε όταν ακούν μια δηλωσία μου, η οποία παίρνει κάποια έκταση, αυτό για μένα είναι μια ανταπόκριση, που δείχνει ότι υπάρχει μια σύνδεση με αυτό που λέω, όχι με εμένα σαν άνθρωπο, αλλά με αυτό που αφηγούμαι.

Αυτό μου αρέσει καλλιτεχνικά. Επειδή τα τελευταία πέντε με έξι χρόνια έχουν αλλάξει οι εποχές, αυτό που προανέφερα δίνει μια δύναμη στον καλλιτέχνη, να είναι ελεύθερος και να μην χρειάζεται να έχει δυνατές εταιρείες πάνω στο κεφάλι του, κανάλια ή παραγωγούς. Αν με συναντούσες πριν δεκαπέντε χρόνια, τα ίδια θα πίστευα, τα ίδια κείμενα που γράφω θα ήθελα να χορέψω σε ένα πολύ μικρό θέατρο. Ας μην γελιόμαστε, έχει γίνει pop κουλτούρα, έχει γίνει mainstream να παίζεις στα κεντρικά θέατρα της χώρας. Θα ανταμώσουμε αύριο Τετάρτη το βράδυ στον Αυριακό. Το περιμένω πως και πως.»