Στις 5 Οκτωβρίου 1980 το μηχανοκίνητο πλοίο «Παναγιώτης», με χρόνο ναυπήγησης το 1937, προσάραξε στη δύσβατη βραχώδη δυτική ακτή της Ζακύνθου, μεταφέροντας 2.000 κιβώτια λαθραίων τσιγάρων, τα οποία χύθηκαν και επέπλεαν στη θάλασσα και τότε μάλιστα, θυμάμαι, ότι σαν δικηγόρος υπερασπίστηκα κατοίκους της περιοχής που στην κατοχή τους  βρέθηκαν κούτες με λαθραία τσιγάρα. Όμως το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι δεν έγινε κατάσχεση του πλοίου, λόγω του παράνομου φορτίου του. Και είναι καταχωρημένο μέχρι και σήμερα στο νηολόγιο Πειραιά με αριθμό Ν.Π.4512 στους φερόμενους συνιδιοκτήτες. Ενώ θα έπρεπε λόγω του ότι είναι ένα αποσαθρωμένο λείψανο πλοίου να έχει διαγραφεί κατά νόμο από το νηολόγιο πριν από πολλά χρόνια.

Λόγω του παράνομου φορτίου του δεν έγινε καμία προσπάθεια ρυμούλκησης του σκάφους, το οποίο από τότε παρέμεινε εκεί και έγινε η αιτία να δημιουργηθεί γύρω του μια αμμώδης ακτή, η οποία πλέον είναι γνωστή σαν το «Ναυάγιο». Το 1989 ο Βρετανικός τουριστικός οργανισμός «SUNMED» δημοσίευσε φωτογραφία της ακτής του Ναυαγίου σε διαφημιστικό περιοδικό του, σαν σημείο αναφοράς του νησιού μας και έκτοτε απέκτησε πανευρωπαϊκή και παγκόσμια διασημότητα, μετά μάλιστα την ένταξή του το Σεπτέμβρη 2015 στην Κορεάτικη σειρά «Απόγονοι του ήλιου». Δυστυχώς όμως, αντί όλοι εμείς οι Ζακυνθινοί να αγκαλιάσουμε, να περιφρουρήσουμε και να προστατεύσουμε αυτό το ανέλπιστο δώρο της θάλασσας, έχουμε επιδοθεί με ένα μοναδικό τρόπο να απαξιώσουμε και να εκμηδενίσουμε το Ναυάγιο, στήνοντας πάνω στο βράχο του το χορό του Ζαλόγγου με αυτοκτονικές διαθέσεις, όχι βέβαια υπέρ βωμών και εστιών αλλά σαν θυσία στο Μαμμωνά.

Πάνω στο βράχο του ναυαγίου στις 11 Αυγούστου του 2025 δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ ο καθορισμός  της παραλίας της περιοχής.  Εντύπωση προκαλεί ότι στο ΦΕΚ που δημοσιεύθηκε η σχετική απόφαση του Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης δεν έχει δημοσιευθεί ολόκληρη η έκθεση της Επιτροπής Καθορισμού Αιγιαλού, αλλά μόνον το εισαγωγικό μέρος του πρακτικού της, προφανώς από παραδρομή. Δημιουργεί όμως προϋποθέσεις ακυρότητας της σχετικής διοικητικής πράξης, η οποία θεραπεύεται με την επανάληψη δημοσίευσης της.

Η αντιπαράθεση μεταξύ Αυτοδιοικητικών Αρχών και Εκκλησίας για την κυριότητα της περιοχής του Ναυαγίου είναι γνωστό ότι εκκρεμεί ενώπιον των αρμοδίων Δικαστηρίων. Εκείνος που είναι επίσης γνωστός είναι ο νόμος 1811/1988 για την κύρωση της σύμβασης παραχώρησης στο Δημόσιο της δασικής και αγροτολιβαδικής περιουσίας 147 Ιερών Μονών που συνεβλήθηκαν στη σύμβαση αυτή, που υπογράφηκε στις 11 Μαΐου 1988 στο «Μέγαρο Μαξίμου». Μεταξύ αυτών των Μονών είναι και τρεις Μονές της Ζακύνθου και συγκεκριμένα α) η Ιερά Μονή Αγ. Διονυσίου Στροφάδων, β) η Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου Κρημνού και γ) η Ιερά Μονή Σπηλαιωτίσσης.

Σχετικά με το ιδιοκτησιακό ζήτημα του πλοίου «Παναγιώτης» τον μήνα Μάιο του 2025 έγιναν δηλώσεις θριάμβου στη Ζάκυνθο, ότι ο Άρειος Πάγος απέδωσε την κυριότητα του σκάφους στο Δήμο Ζακύνθου. Πλην όμως, ο Άρειος Πάγος με την υπ’ αριθμόν 874/2025 απόφασή του, η οποία αποτελείται μόνον από τρεις (3) σελίδες), απέρριψε την αίτηση αναίρεσης των φερομένων ως πλοιοκτητών σαν απαράδεκτη, χωρίς να μπει στην ουσία την υπόθεσης για τον απλούστατο νομικό λόγο (γνωστό στους πρωτοετείς φοιτητές της νομικής), ότι στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων νομής ή κατοχής δεν συγχωρείται το ένδικο μέσο της αναίρεσης. Βέβαια, όπως έχει κρίνει με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων το Μονομελές Πρωτοδικείο Ζακύνθου (δικάζοντα σαν Εφετείο), με την υπ’αριθμόν 1/2017 απόφασή του ο «Παναγιώτης» έχει από πολλού παύσει να συγκροτεί πραγματικά και νομικά την έννοια του πλοίου.

Είναι ώρα επιτέλους εμείς οι Ζακυνθινοί να αφυπνιστούμε για τη διάσωση του «Ναυαγίου», να ξεφύγουμε από την παράνοια του κέρδους της εκμετάλλευσης του, διότι διαφορετικά μας ταιριάζουν οι στίχοι του Βάρναλη «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!», που όμως δε θα ρθει ποτέ.