Την περίοδο 1969 – 1973 ήμουν φοιτητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και βίωσα μαζί με τους άλλους Έλληνες τις καταπιεστικές συνθήκες της Δικτατορίας της 21^ης Απριλίου 1967. Η στέρηση της ελευθερίας έκφρασης, η αστυνομοκρατία, ο εκφοβισμός και η άσκηση βίας στην απλή διατύπωση μιας αντίθετης θέσης στο καθεστώς των συνταγματαρχών ήταν η κρατούσα κατάσταση. Την ίδια ώρα που στην Ευρώπη και στην Αμερική συνέβαιναν κοσμογονικά γεγονότα από τον Μάη του 68 στο Παρίσι, μέχρι την εξέγερση στο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια υπέρ της ειρήνης και ενάντια στη βαρβαρότητα του Βιετνάμ, οι Έλληνες ζούσαν στον φαντασιακό εφησυχαστικό κόσμο που καλλιεργούσε η προπαγάνδα της Χούντας, με τις ταινίες του Ελληνοαμερικανού Τζέιμς Πάρις, με τα 226 επεισόδια του «Άγνωστου Πολέμου» του «συνταγματάρχη Βαρτάνη» στην τηλεόραση και με τις χολιγουντιανές φιέστες στο Καλλιμάρμαρο. Οι συνθήκες στο Πανεπιστήμιο ήταν ασφυκτικές με επιτρόπους, με χαφιέδες και με διώξεις φιλελευθέρων δημοκρατικών καθηγητών. Η καταπίεση του ελεύθερου στοχασμού και της ελεύθερης έκφρασης ήταν αδυσώπητη. Οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις και το όργιο τρομοκρατίας μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο από το σπουδαστικό τμήμα της ασφάλειας με επικεφαλής τους Καραπαναγιώτη, Μάλιο και Μπάμπαλη ήταν η συνηθισμένη καθημερινότητα.

Μέσα στην μεσαιωνική αυτή κατάσταση τον Φεβρουάριο του 1973 εκδηλώθηκε στη Νομική Αθηνών η εξέγερση των φοιτητών. Το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», που ακούστηκε από την ταράτσα της Νομικής, ήταν η πρώτη δημόσια κραυγή αφύπνισης των φοβισμένων Ελλήνων. Η εξέγερση άρχισε και κορυφώθηκε στο χρονικό διάστημα από 14 έως 17 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου με την κατάληψη του Πολυτεχνείου και με αίτημα πλέον το τέλος της Χούντας.

Η αντιπαράθεση των δυο διαμετρικά αντίθετων κόσμων έχει καταγραφεί ιστορικά στη γνωστή φωτογραφία του Ολλανδού δημοσιογράφου Άλμπερτ Κουράντ από το φιλμ των 35 δευτερολέπτων, που τράβηξε με την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο, από το ξενοδοχείο «Ακροπόλ». Το τανκ απέναντι από τους άοπλους φοιτητές στην πύλη του Πολυτεχνείου. Μετά από αυτό ο νικητής σε αυτή την πάλη ήταν γνωστός και ιστορικά δικαιωμένος. Ήταν ο φοιτητής απέναντι στο πολεμικό άρμα, ήταν η ηθική δύναμη απέναντι στη βία.

Τον 17^ο αιώνα ο Γάλλος στοχαστής Καρτέσιος με τον αφορισμό του «σκέπτομαι άρα υπάρχω», φώτισε δια παντός το σκοτάδι του σχολαστικισμού του Μεσαίωνα. Οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973 επικαιροποίησαν τον Καρτέσιο με τον αφορισμό «εξεγείρομαι άρα υπάρχω» γράφοντάς τον με το αίμα τους.

Μεταξύ των 24 νεκρών του Πολυτεχνείου και ο Ζακυνθινός Σπύρος Μαρίνος – Γεωργαράς  του Διονυσίου, ετών 31, από την Εξω Χώρα, που πέθανε στις 19 Νοεμβρίου 1973 στο θεραπευτήριο Πεντέλης από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, που του προκλήθηκε στις βραδινές ώρες της 16 Νοεμβρίου 1973 στην περιοχή του Πολυτεχνείου, από χτυπήματα στο κεφάλι με συμπαγείς ράβδους από αστυνομικούς.