«Το τελευταίο νομοσχέδιο περί του παλαιού αιγιαλού, μπορεί να είχε τις καλύτερες των προθέσεων, όμως ας εξετάσουμε τις διατάξεις, διότι έχουμε δύο που ισχύουν ταυτόχρονα.

Η πρώτη αναφέρει ότι δεν θίγονται εμπράγματα δικαιώματα τα οποία έχουν κτηθεί ή αναγνωρισθεί δυνάμει συμβολαιογραφικού εγγράφου, ή άλλου δημόσιου εγγράφου που συντάχθηκε σε χρόνο προγενέστερο του καθορισμού, ή την κυριότητα και νομή ακινήτων περιουσιακών στοιχείων που έχουν μεταβιβασθεί στην ΕΤ.Α.Δ Α.Ε.

Την ίδια όμως στιγμή έχουμε μια δεύτερη διάταξη που ψηφίστηκε και ίσχυε πάντοτε και έχει ερμηνευτεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας ιστορικά, όπου σύμφωνα με την παράγραφο 5 του άρθρου 6 του νέου νόμου, ορίζεται ότι στο Ελληνικό δημόσιο ανήκει όλη η έκταση του παλαιού αιγιαλού. Δημιουργεί δηλαδή υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου ένα τεκμήριο κυριότητας (πάγια ερμηνεία του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Στο ερώτημα αν ανήκει εξ ολοκλήρου ο παλαιός αιγιαλός στο Ελληνικό δημόσιο, η απάντηση είναι ναι. Δεύτερη ερώτηση, κατά του Ελληνικού Δημοσίου είναι δυνατή η χρησικτησία; Η απάντηση είναι όχι.

Κατά συνέπεια, πως αποκτάται από έναν ιδιώτη το δικαίωμα της κυριότητας εντός παλαιού αιγιαλού που ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο και κατ αυτού δεν χωρεί χρησικτησία; Δεν μπορεί να χωρέσει χρησικτησία εντός παλαιού αιγιαλού. Μόνο στο Καλαμάκι μπόρεσαν κάποιοι ιδιοκτήτες ακινήτων να αποδείξουν την κυριότητα της περιουσίας τους με καθορισμένο χρόνο βάση νόμου, προ του 1884, ώστε να απαλλαχθούν του παλαιού αιγιαλού.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε κάτι ακόμη. Η Πολεοδομία δεν κρίνει σε ποιον ανήκει ένα οικόπεδο. Ούτε αποδίδει κυριότητα η Πολεοδομία. Τους όρους δόμησης κρίνει σε ένα τμήμα γης και τίποτα παραπάνω. Δεν αναγνωρίζει κυριοτητα ούτε η απόδοση ΚΑΕΚ, ούτε η πολεοδομική άδεια, ούτε η πράξη εφαρμογής σχεδίου πόλης.

Γεννάται συνεπώς το επόμενο ερώτημα, αφού τα ανωτέρω δεν αναγνωρίζουν κυριότητα ποιο είναι εκείνο το δημόσιο έγγραφο που αναγνωρίζει κυριότητα; Πάμε σε ιστορική περιπτωσιολογία: μια δικαστική απόφαση (συνιστά δημόσιο έγγραφο), ένα οθωμανικό φιρμάνι (συνιστά δημόσιο έγγραφο), ένας ενετικός τίτλος (συνιστά δημόσιο έγγραφο, Βλ. υπόθεση Καλαμακίου).

Υπάρχει κάποιος που ισχυρίζεται, ότι στο Λαγανά, του έχει παραχωρήσει κυριότητα το Ελληνικό Δημόσιο;

Δύο συμπεράσματα επομένως: Αφού οι τίτλοι χρησικτησίας που έχουμε δεν είναι ισχυροί και το Ελληνικό Δημόσιο δεν μας παραχώρησε (δια δημοσίου εγγράφου) κυριότητα, γιατί είμαστε αισιόδοξοι;

Άρα τι άλλαξε τώρα και υπάρχει αυτή η αισιοδοξία; Χάθηκε το τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου επί του παλαιού αιγιαλού; Η απάντηση είναι όχι.

Η νομική μου άποψη για την επίλυση του ζητήματος του παλαιού αιγιαλού στη Ζάκυνθο είναι γνωστή και την έχω δημοσιεύσει. Θα έπρεπε το Ελληνικό δημόσιο, λόγω του σεισμού και της πυρκαγιάς που ακολούθησε το 1953, να είχε καθορίσει ένα μεταγενέστερο χρονικό όριο, ίσως τη δεκαετία του 60 ή του 70, πέραν του οποίου οι υπηρεσίες του Ελληνικού Δημοσίου δεν θα μπορούν να ανάγονται, ώστε να μπορεί ο ιδιώτης να αποδεικνύει την κυριότητα της περιουσίας του έναντι του δημοσίου.

Λυπάμαι αλλά οι διατάξεις είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς. Στο προσεχές τρίμηνο οι ιδιοκτήτες θα μάθουν αν οι ιδιοκτησίες τους εξαιρεθούν του παλαιού αιγιαλού. Ειλικρινά εύχομαι να κάνω λάθος.»