«Το 2020 ήταν μια καταστροφική χρονιά για την χώρα, όχι μόνο λόγω της πανδημίας που ήταν ένα παγκόσμιο πρόβλημα, αλλά και για δύο άλλους, κατά την γνώμη μου εξίσου ή και περισσότερο σοβαρούς λόγους. Πρώτον, λόγω της όξυνσης των εθνικών μας ζητημάτων με την Τουρκία, και δεύτερον, λόγω της φτωχοποίησης ενός πολύ μεγάλου τμήματος του Ελληνικού λαού, ο οποίος εκεί που προσπαθούσε να σηκώσει κεφάλι μετά από μια δεκαετή κρίση λόγω των μνημονίων, υπέστη και πάλι οικονομική ζημιά και έπεσε σε ένδεια λόγω της πανδημίας. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, τώρα που θα ξεκινήσει και ο εμβολιασμός του πληθυσμού, η πανδημία θα περάσει. Τα άλλα δύο προβλήματα όμως που προανέφερα, πως θα τα αντιμετωπίσει η χώρα μας, πως θα περάσουν;

Παραμένει στο ακέραιο αυτό που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ότι ο μόνος αληθινός κίνδυνος για την χώρα μας είναι η Τουρκία, η οποία καιροφυλακτεί και βρήκε την αφορμή σήμερα να δοκιμάσει τη νέα εκλεγμένη κυβέρνηση. Δεν υπάρχει ένα θρασύ κράτος αν απέναντί του δεν υπάρχει και ένα υποχωρητικό κράτος και στην προκειμένη, το υποχωρητικό κράτος είμαστε εμείς εδώ και δεκαετίες.
Εύχομαι αυτή η άψογη στάση που τηρεί η Ελλάδα να τηρείται για να συμπληρώσει και για να εκσυγχρονίσει τον εξοπλισμό της τον οποίο εξοπλισμό για δέκα-δεκαπέντε χρόνια τον έχει παραμελήσει, όχι μόνο γιατί άλλαξε τις προτεραιότητες της, αλλά και για λόγους αντικειμενικούς-οικονομικούς, ώστε να είναι αξιόμαχη. Το αξιόμαχο της Ελλάδας διασφαλίζει την ειρήνη. Η Τουρκία δεν θα τολμήσει να προκαλέσει πόλεμο όταν έχει να αντιμετωπίσει μία αξιόμαχη Ελλάδα. Ο εξοπλισμός δεν θα προκαλέσει πόλεμο θα τον αποσοβήσει. Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά γιατί οι παραδόσεις και ο εκσυγχρονισμός ορισμένων εξοπλιστικών συστημάτων είναι χρονολογημένος κυρίως μετά το καλοκαίρι το 2021. Οι Τούρκοι δεν θα αναμένουν η Ελλάδα να εξοπλιστεί οψέποτε μπορέσει, η Τουρκία δοκίμασε τις αντοχές μας και είδε μια φοβική Ελλάδα, έτοιμη να αποσυρθεί όπου εκείνοι εισέβαλαν.

Το παιχνίδι στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, είναι ανισοβαρές και λίγο-πολύ έχει επί της ουσίας χαθεί από κάθε άποψη και νομική και διπλωματική. Το μείζον θέμα είναι τι θα γίνει στο Αιγαίο. Η Τουρκία δια νόμου, θεωρεί ότι το δικαίωμά της στη διάσωση φτάνει μέχρι τη μέση του Αιγαίου. Εμείς πως θα αντιδράσουμε σε αυτό; Με τον ίδιο τρόπο που αντιδράσαμε στην Ανατολική Μεσόγειο; Η Τουρκία έχει ένα επιχείρημα, το οποίο οι ξένοι ακούνε με προσοχή, λέει πως είναι δυνατόν το σύμπλεγμα του Καστελόριζου να καταργήσει την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ ολόκληρης της Μικρασίας. Αυτό είναι και λογικό και νομικό επιχείρημα και εκεί οι Τούρκοι πατάνε γερά. Η Τουρκία κοιτά να διαπιστώσει μέχρι που φτάνει η υποχωρητικότητα της Ελλάδας. Για αυτό η χώρα μας θα πρέπει να είναι πανέτοιμη άμεσα.

Το Καστελόριζο είναι μέρος του συμπλέγματος της Δωδεκανήσου και για αυτό λέμε ότι επειδή τα Δωδεκάνησα είναι στο Αιγαίο, στο Αιγαίο είναι και το Καστελόριζο. Ε όχι, δείτε τον χάρτη. Η Ελλάδα πρέπει να διασφαλίσει με νύχια και με δόντια, αυτά τα οποία λογικά και νομικά δικαιούται. Το Καστελόριζο και η Μεγίστη, από τη στιγμή που είναι κατοικημένα, έχουν και υφαλοκρηπίδα. Το ερώτημα όμως είναι η ΑΟΖ του Καστελόριζου και της Μεγίστης μπορεί να καταργήσει την ΑΟΖ ολόκληρης της Τουρκίας. Θα πρέπει να είμαστε απολύτως προσγειωμένοι και έτοιμοι να προασπίσουμε αυτά τα οποία είναι δεκτικά υπεράσπισης. Δεν πρέπει η Ελλάδα να είναι μαξιμαλίστρια ζητώντας πράγματα τα οποία οι ξένοι τα βλέπουν με ιδιαίτερη καχυποψία διότι δεν τα θεωρούν λογικά.

Ο κορωναϊός κουκούλωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό την τεράστια, παταγώδη αποτυχία της χώρας μας σε διπλωματικό επίπεδο, για επιβολή κυρώσεων από την Ε.Ε. σε βάρος της Τουρκίας. Με ενοχλεί να μονοπωλεί την επικαιρότητα αποκλειστικά η πανδημία. Πως θα σηκώσει κεφάλι οικονομικά ο Έλληνας; Πότε θα ασχοληθεί η κυβέρνηση επί αυτού;

Το 2002 ως Βουλευτής Ζακύνθου, μαζί με άλλους Βουλευτές, θελήσαμε να θεσπίσουμε με νόμο το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα του Έλληνα. Τότε χρήματα πραγματικά υπήρχαν και το κόστος δεν ήταν μεγάλο, δεν ξεπερνούσε τα 800 εκ. ευρώ. Μιλάμε για μια εποχή όπου δαπανήθηκαν, κακώς κατά εμέ, δισεκατομμύρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Η χλιδή των τότε Ολυμπιακών Αγώνων ταίριαζε με το προφίλ της Προέδρου της Ολυμπιακής Επιτροπής που επιλέξαμε. Δεν καταφέραμε να θεσπίσουμε αυτό το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και ήταν ένα λάθος γιατί θα έφερνε κοινωνική ισορροπία και ειρήνη. Ελπίζω είκοσι χρόνια μετά, να γίνει πράξη το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, είναι εφικτό να γίνει και είναι επιτακτική η ανάγκη, διαφορετικά, μετά τη λήξη της πανδημίας, θα οδηγηθούμε σε κοινωνικές περιπέτειες.
Η πολιτεία δεν έχει στηρίξει όσο θα έπρεπε την κοινωνία και ούτε θα μπορούσε να το κάνει. Ο κόσμος είναι μόνος του, προσπαθεί να επιβιώσει μόνος του, ο επαγγελματίας χειμάζεται, ελπίζει ότι θα υπάρξει φως στο μέλλον το οποίο βέβαια δεν γνωρίζουμε πότε θα έρθει. Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές, τέτοιας μορφής μεγάλες κρίσεις, οδηγούν είτε σε μία κοινωνική και εθνική καταστροφή, είτε σε μία αναζωογόνηση. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση του 2021.

Ο κόσμος πρέπει να εμβολιαστεί, όπως θα εμβολιαστώ και εγώ. Είμαι υπέρ του εμβολίου, αλλά το θέμα είναι τι γίνεται μέχρι να δημιουργηθεί αυτή η ανοσία της αγέλης. Πόσοι άνθρωποι θα έχουν πεθάνει μέχρι τότε; Το εμβόλιο δεν είναι κάτι ευχάριστο αλλά είναι το αναγκαίο κακό.

Αν εξοπλίστηκε το Νοσοκομείο Ζακύνθου και ενισχύθηκε με προσωπικό, τότε θα πω ότι η πολιτεία εκμεταλλεύτηκε την περίοδο της πανδημίας για να ενισχύσει το εθνικό σύστημα υγείας. Θεωρώ όμως ότι αυτό δεν έγινε. Δεν ξέρω αν δεν τα κατάφερε για λόγους αδήριτης ανάγκης ή για λόγους ανεπάρκειας των επιμέρους υπουργών ή ίσως λόγω συνδυασμού και των δύο. Βλέπω μια κυβέρνηση που διαρκώς μιλά, και αυτό με ενοχλεί. Αυτοί που μιλάνε πολύ έχουν να επιδείξουν κάτι που δεν υπάρχει και να κρύψουν κάτι που υπάρχει. Εγώ επιθυμώ μια κυβέρνηση που λιγότερο μιλά και περισσότερο πράττει.

Από νομικής άποψης, η ανάμιξη του κράτους για τον αιγιαλό, για την αμμουδιά δηλαδή, είναι νόμιμη, η παραλία ανήκει στο κράτος. Όμως πρώτη φορά ακούω ως νομικός ότι στην προκείμενη περίπτωση ο αιγιαλός σκαρφαλώνει πάνω στον γκρεμό. Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα το οποίο οι έχοντες έννομο συμφέρον πρέπει να το κοιτάξουν και να κάνουν αυτό που προβλέπεται από το νόμο. Η χάραξη του αιγιαλού από μία επιτροπή δεν είναι θέσφατο και προβλέπεται μια διαδικασία για τους έχοντες έννομο συμφέρον ώστε να υπάρξει προσαρμογή της γραμμής του αιγιαλού στα πλαίσια του νόμου. Το ότι μέχρι σήμερα, σχεδόν δυόμιση χρόνια μετά την οριστικοποίηση της χάραξης του αιγιαλού αυτό δεν έχει γίνει είναι μία από τις πολλές και σοβαρές παραλείψεις που διακρίνουν τους έχοντες θεσμικό ρόλο.

Θέλω να υπενθυμίσω, ότι από το 2000 είχα πει ότι χρειάζεται να δημιουργηθεί ένας φορέας διαχείρισης του Ναυαγίου, με τη συμμετοχή από κοινού του Δήμου και της Εκκλησίας, και φυσικά με τη συμμετοχή των Τοπικών Κοινοτήτων της περιοχής, των κατοίκων της περιοχής. Χωρίς τους κατοίκους της περιοχής δεν μπορείς να κάνεις κάτι, αλλά πολύ περισσότερο δεν μπορείς να κάνεις κάτι ενάντια σε αυτούς. Αυτό το έλεγα χρόνια σε ώτα μη ακουόντων. Δυστυχώς δεν προχώρησε κάτι και έρχεται σήμερα το κράτος να καλύψει το εκκωφαντικό κενό των εχόντων θεσμικό ρόλο.

Το κράτος έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει στον αιγιαλό και αυτό δεν συζητείται, αλλά γνωρίζουμε όλοι, πως διαχρονικά με ότι καταπιάνεται το κράτος, τελικά μαραίνεται. Η κρατική δραστηριότητα στη χώρα μας είναι αξιοθρήνητη. Διακυβερνητικά, ανεξαρτήτως κυβέρνησης έχουν περάσει το μήνυμα ότι θα κάνουν τα πάντα για να προσελκύσουν ιδιωτικές επενδύσεις. Έχουν την φρούδα άποψη ότι αυτό θα το πετύχουν αν γίνουν 4-5 σημαδιακές επενδύσεις βιτρίνας, όπως του Ελληνικού. Ένα κράτος το οποίο έχει δώσει μέχρι και τα μνημεία του για εκατό χρόνια, θα διστάσει να δώσει την ανώνυμη εταιρεία του Ναυαγίου στον οποιονδήποτε επενδυτή; Κινδυνεύει αυτή η χώρα και ο τόπος να χάσει αυτό το μνημείο της φύσης.

Ασφαλώς και πρέπει να αλλάξει κάτι στο Ναυάγιο, αλλά με το κράτος να είναι το αφεντικό της περιοχής, ή με τους ιθύνοντες της Ζακύνθου; Δεν θα πρέπει να χαίρεται όλος ο κόσμος το Ναυάγιο; Δεν θα πρέπει το Ναυάγιο να είναι εσαεί σε δημόσια χρήση για τους ντόπιους και τους επισκέπτες από όλα τα μέρη της γης;
Μια ανώνυμη εταιρεία, όπως λέγεται ότι θα είναι αυτός ο φορέας διαχείρισης που προωθεί το κράτος, δεν διασφαλίζει τη δημόσια χρήση του Ναυαγίου. Όποιος επενδυτής έρθει και ενδιαφερθεί για το Ναυάγιο, θα μπορεί προφανώς το κράτος, με νόμο, να του το παραχωρήσει, δίνοντάς του την αποκλειστική διαχείριση του αιγιαλού, της παραλίας δηλαδή, όπως συμβαίνει σήμερα με τις παραθαλάσσιες ξενοδοχειακές μονάδες στις οποίες παραχωρείται από το κράτος η παραλία που βρίσκεται στην προβολή τους. Δεν εμπιστεύομαι το δημόσιο ότι θα κατοχυρώσει εσαεί την ελεύθερη παρουσία των Ζακυνθινών και των επισκεπτών στο Ναυάγιο.

Εάν συμφωνούμε ότι το Ναυάγιο θα πρέπει να μείνει εσαεί στην ελεύθερη χρήση τότε θα πρέπει να εμπλακούν τοπικοί παράγοντες. Ο Δήμος Ζακύνθου έχει κυρίαρχο ρόλο και τεράστια εξουσία και αν δεν μπορεί να συμφωνήσει με την εκκλησία, πρέπει να προχωρήσει γενναία, ιδρύοντας ο ίδιος τον φορέα διαχείρισης στο πάνω μέρος του Ναυαγίου, και όχι φυσικά στην παραλία που δεν έχει αρμοδιότητα. Το λέω αδιστάκτως, απαλλοτριώνοντας την έκταση πάνω από το Ναυάγιο υπέρ των συμφερόντων των Ζακυνθινών για τα επόμενα άπειρα χρόνια.

Το κράτος κάνει άσκηση ή και κατάχρηση της εξουσίας του. Το θέμα αφενός είναι αν το κράτος κινείται για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του τόπου, ή αν διακυβεύονται τα συμφέροντα του τόπου μας. Αφετέρου μας ενδιαφέρει να μην περιμένει κανείς τις αποφάσεις και τα τετελεσμένα του κράτους γιατί τότε ίσως να είναι αργά. Η άποψη, του να δούμε τι θα κάνει πρώτα το κράτος και μετά να αντιδράσουμε είναι παντελώς λάθος. Αν τελικά δεν μπορούν να συνεννοηθούν ο Δήμος με την Εκκλησία, όπως φαίνεται από τα τελευταία είκοσι χρόνια, τότε δεν απομένει τίποτα άλλο. Ο Δήμος πρέπει να προχωρήσει από μόνος του, και να συγκροτήσει φορέα διαχείρισης του Ναυαγίου. Αυτή είναι και η απόφαση του Τοπικού Συμβουλίου Βολιμών την οποία θεωρώ σωστή και πρέπει να την αγκαλιάσει ο Δήμος. Εάν ο Δήμος βρίσκεται σε αμήχανη θέση ας το δηλώσει, ας πει δεν ξέρω τι να κάνω. Υπάρχει μία πλειοψηφία που αποφασίζει και δεν αποφασίζει μόνος του ο Δήμαρχος. Ας τεθεί το θέμα της απαλλοτρίωσης στο Δημοτικό Συμβούλιο και ας πάρει ο καθένας τις ευθύνες του. Η απαλλοτρίωση είναι ενέργεια νόμιμη και είναι στην εξουσία κάθε δήμου.

Ο Δήμος δεν έχει ποτέ ισχυρισθεί και μάλιστα δικαστικά, ότι του ανήκει η έκταση πάνω από το Ναυάγιο. Η παρέμβαση του Δήμου στο δικαστήριο για την επίμαχη αγοραπωλησία αφορούσε μονό σε μια έκταση δέκα χιλιάδων στρεμμάτων στα όρια της παλιάς Κοινότητας Αναφωνήτριας, την έκταση αυτή επιχείρησε να διεκδικήσει και τελικά απορρίφθηκε η παρέμβαση του ως αόριστη, αφού δεν έφερε ούτε ένα  τοπογραφικό διάγραμμα για να την υποστηρίξει, ή έστω έναν μάρτυρα μηχανικό από τις τεχνικές του υπηρεσίες. Ήταν νομοτελειακό ότι η παρέμβαση του θα απορριφθεί. Ο Δήμος δεν έχει διεκδικήσει έκταση πάνω από το Ναυάγιο. Κάποτε προς εικοσαετίας, επί δημαρχίας Ακτύπη στον Δήμο Ελατίων, είχε επιχειρηθεί να διεκδικηθεί η δημοτική έκταση στην περιοχή, αλλά ποτέ αυτές οι προσπάθειες δεν πήραν την μορφή δικογράφου και ποτέ η έκταση αυτή δεν οριοθετήθηκε από τον Δήμο Ελατίων άρα και από το Δήμο Ζακύνθου.

Η πεποίθησή μου είναι, ότι η Εκκλησία θα δικαιωθεί πλήρως από τη δικαιοσύνη. Αλλά ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης αυτής της επίμαχης έκτασης τίποτα δεν εμποδίζει την διαδικασία της απαλλοτρίωσης από πλευράς Δήμου.
Αν ποτέ ο Δήμος προσφύγει στη δικαιοσύνη και βγει κάποια δικαστική απόφαση η οποία τον δικαιώσει για την ιδιοκτησία της επίμαχης έκτασης, πράγμα που δεν το πιστεύω, τότε απλά ο Δήμος δεν θα καταβάλει αποζημίωση για την απαλλοτρίωση που θα έχει κάνει σε προηγούμενο χρόνο. Η απαλλοτρίωση όμως θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα ιδιοκτησιακά και θα δώσει την δυνατότητα στον Δήμο να δημιουργήσει τον φορέα προλαμβάνοντας έναν γραφειοκρατικό φορέα από πλευράς δημοσίου με τους κινδύνους που αυτός έχει. Με το που θα αποφασίσει το Δημοτικό Συμβούλιο να κάνει την απαλλοτρίωση, η έκταση αυτή δεσμεύεται ανεξάρτητα όμως από το πότε θα βγει η δικαστική απόφαση της απαλλοτρίωσης.

Αν το Υπουργείο έχει δώσει δείγματα ειλικρινούς συνεργασίας και τα έχει απεμπολήσει αυτά τα δείγματα, κακώς, ο Δήμος και η Εκκλησία, τότε θα μπορούσε να κουμπώσει ο φορέας διαχείρισης που θέλει να ιδρύσει το Υπουργείο με το τοπικό σχήμα διαχείρισης. Αν όμως το Υπουργείο δεν έχει δώσει τέτοια δείγματα και προχωράει με το σπαθί του Καίσαρα τότε είναι μάταιο να το συζητάμε.

Λίγο πριν εκλεγώ Βουλευτής Ζακύνθου το 2000, κληρονόμησα το Προεδρικό Διάταγμα για το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου, το οποίο είχε ένα εννεαμελές διοικητικό συμβούλιο στο οποίο μετείχε μόνο ένας Ζακυνθινός και η έδρα του ήταν στην Αθήνα. Αυτή την νοοτροπία έχει το δημόσιο και αυτό να περιμένετε για τον φορέα ο οποίος ετοιμάζεται να συσταθεί από το Υπουργείο Τουρισμού. Η γραφειοκρατία θέλει τον έλεγχο και ο έλεγχος γίνεται από την Αθήνα με ανθρώπους της γραφειοκρατίας. Ναι, θα δώσουν την δυνατότητα να μετέχει κάποιος οι κάποιοι Ζακυνθινοί στην διοίκηση του φορέα, αλλά θα κρατήσουν την πλειοψηφία. Αυτά εμένα με φοβίζουν. Χωρίς να το καταλάβει η Ζάκυνθος θα έχει χάσει από τα χέρια της την «Ακρόπολη της φύσης» που θα μπορούσε να αποτελέσει το εφαλτήριο για μία άλλη ανάπτυξη για τη Ζάκυνθο. Αυτό είμαστε έτοιμοι να το απεμπολήσουμε με αμφισβητήσεις, καβγάδες, μεμψιμοιρίες και μικρότητες. Επαναλαμβάνω ότι αν έχει χαθεί το τρένο της συνεργασίας Δήμου-Εκκλησίας, τότε θα πρέπει να προχωρήσει μόνος του ο Δήμος.

Όταν για δεύτερη φορά εκλέχτηκα Βουλευτής, επεδίωξα τότε με το ΥΠΕΧΩΔΕ, την αναθεώρηση του Προεδρικού Διατάγματος για το Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου και μετά από πολύ μεγάλο αγώνα, κατάφερα να υπάρχει ισχυρή συμμετοχή στο διοικητικό του συμβούλιο και άλλων Ζακυνθινών, πέραν του ενός και την έδρα του φορέα στη Ζάκυνθο. Αμφισβητεί σήμερα κάποιος, ότι μετά από είκοσι χρόνια το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο απεδείχθη κατώτερο των προσδοκιών για την ανάπτυξη της περιοχής καταλήγοντας να είναι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός σε νεκροφάνεια;
Κάτι ανάλογο θα γίνει και με τον φορέα που θέλει το Υπουργείο. Ακόμα και την πλειοψηφία της διοίκησης να δώσουνε σε εκπροσώπους των Ζακυνθινών, εξαρτάται αν αυτοί που θα συμμετέχουν είναι ελεύθεροι άνθρωποι ή έχουν εξάρτηση από την κρατική γραφειοκρατία. Το ζήτημα δεν είναι πόσοι Ζακυνθινοί θα συμμετέχουν στον φορέα αλλά αν πρέπει να γίνει αυτός ο φορέας και μαζί με τον αιγιαλό κάτω να ελέγχει και ένα μεγάλο κομμάτι της ξηράς επάνω από το Ναυάγιο.

Σε ότι αφορά, την από το 2018, οριστικοποίηση του αιγιαλού στην περιοχή του Ναυαγίου, έχω να πω με βεβαιότητα ότι όταν πάνω από τον αιγιαλό υπάρχει γκρεμός, η ατομική ιδιοκτησία φτάνει μέχρι το χείλος του γκρεμού, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να οικοδομήσει στο χείλος του γκρεμού. Όποιος έχει έννομο συμφέρον, μπορεί και θα μπορούσε να κάνει ένσταση κατά της οριστικοποιημένης γραμμής αιγιαλού στο Ναυάγιο. Ασχολήθηκε κανείς επί αυτού;

Το ζήτημα με την ιδιοκτησία στο Ναυάγιο, είναι αν κανείς, έστω και τώρα, έχει καταλάβει την πολυπλοκότητα της όλης υπόθεσης. Η εκκλησία νομίζει, όχι μετά από βάσανο, ότι αν αύριο το πρωί έρθει μια δικαστική απόφαση η οποία θα την δικαιώσει, πράγμα που και εγώ πιστεύω, ότι κατοχύρωσε τα δικαιώματά της. Δεν είναι όμως έτσι, η Εκκλησία ακόμα και αν νομικά δικαιωθεί επί του ιδιοκτησιακού, δεν σημαίνει ότι εξασφαλίζει τα περιουσιακά της δικαιώματα, διότι καιροφυλαχτεί μία πλευρά του κράτους η οποία θα δώσει γη και ύδωρ για τις επενδύσεις και μπορεί να ενεργοποιήσει το νόμο Τρίτση του 1987. Ο νόμος Τρίτση είναι ανενεργός σήμερα, αλλά μπορεί να έρθει το κράτος και να πει στην Εκκλησία, η οποία συμπεριφέρεται σήμερα ως μωρά παρθένος, ότι συγκροτώ μια επιτροπή υπό την αιγίδα της περιφέρειας, στην οποία επιτροπή έχω την πλειοψηφία με σκοπό η επιτροπή αυτή να κάνει το διαχωρισμό που προβλέπεται από το νόμο 1711 του 1987. Στη συνέχεια να πει ότι η επιτροπή έκρινε και αποφάσισε ότι εσύ εκκλησία θα πάρεις 200-300 στρέμματα στον περίβολο της Μονής του Αγίου Γεωργίου των Κρημνών. Σύμφωνα με το νόμο, οψέποτε αυτός ενεργοποιηθεί, όλη η υπόλοιπη περιουσία περνάει στο ελληνικό κράτος. Τι νομίζετε ότι θα την κάνει την περιουσία το κράτος; Θα την αξιοποιήσει προς όφελος των μελλοντικών γενεών των Ζακυνθινών; Θα την δώσει στον πρώτο σοβαρό ή ασόβαρο επενδυτή την ζητήσει. Είναι κοντόθωρη η αντιμετώπιση που κάνει η Εκκλησία, δεν βλέπει παραπέρα.

Αντίθετα με το εθνικό θαλάσσιο πάρκο που είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, όχι τυχαία, ενώ η ανώνυμη εταιρεία που προωθείται για την διαχείριση του ναυαγίου εύκολα μπορεί να περιέλθει σε έναν τρίτο. Δίνεις τις μετοχές με μία κρατική απόφαση του φορέα στον οποίο υπάγεται η εταιρεία και τελείωσε το θέμα.

Από τη μία έχουμε να κάνουμε με ένα κράτος το οποίο ιδρύει μια ανώνυμη εταιρεία της οποίας το μέλλον είναι άδηλο και από την άλλη η εκκλησία δεν βλέπει ότι το ίδιο το κράτος καιροφυλακτεί να δώσει την περιουσία της, έστω και αν έχει δικαστική απόφαση,  στον όποιο επενδυτή το ζητήσει, και αυτό μπορεί να συμβεί ανεξαρτήτως της όποιας κυβέρνησης θα έχει την εξουσία, πλην του ΚΚΕ, είτε Ν.Δ., είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε κάποιος τρίτος, οι πάντες έχουν δηλώσει ότι δίνουμε και κάνουμε τα πάντα προκειμένου να γίνουν επενδύσεις στη χώρα.

Δεν μπορεί ο Δήμος και οι τοπικοί παράγοντες να είναι αδρανείς και να περιμένουν τις πρωτοβουλίες άλλων. Πρέπει να παίρνουν αποφάσεις, έστω και λαθεμένες. Πρέπει να δείξουν ότι αυτός ο τρόπος έχει προσωπικότητα γιατί μέχρι στιγμής μας έχει κατακλίσει ένας βιομηχανικός τουρισμός και το μόνο που δεν έχει αναδειχτεί σε αυτό τον τόπο είναι η προσωπικότητα της Ζακύνθου.

Δεν έχω καμιά βούληση να ασχοληθώ και πάλι με τα κοινά και την πολιτική. Θα ήθελα οι νέοι άνθρωποι να βάλουν στόχο να θητεύσουν στα κοινά. Θα κλείσω παραφράζοντάς μια σοφή κουβέντα του Μαρσέλ Προυστ. «Η καλύτερη χρονιά είναι εκείνη που θα δούμε με μια διαφορετικά μάτια.»

Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή: