«Το 2018 είχαν σχηματιστεί κάποιες ζώνες στη παραλία του Ναυαγίου και ήταν επιτρεπόμενη η πρόσβαση σε αυτό. Για το ότι δεν είχαν τηρηθεί οι κανόνες και η κατάσταση ήταν ένα μπάχαλο, υπάρχουν ευθύνες, στην πολιτεία, στις αρχές, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο κράτος. Αυτοί θα έπρεπε να περιφρουρήσουν την κατάσταση στην παραλία, ώστε να εφαρμοστεί η μελέτη με τις ζώνες του κ. Λέκκα και να είναι επισκέψιμη η παραλία.

Δεν είναι και ό,τι καλύτερο να ταξιδεύει κάποιος, να είναι όνειρο ζωής για κάποιους να επισκεφθούν την παραλία του Ναυαγίου, και τελικά να μην έχουν πρόσβαση, πολλές φορές ούτε καν να δει το αξιοθέατο. Ή να πληρώνει ένα εισιτήριο με ένα σκάφος για να του βγάλει μια φωτογραφία από τα 100 μέτρα μακριά.

Δεν φαίνεται να ενοχλούνται οι επαγγελματίες με τα σκάφη και τελικά είναι πιθανό να τους βολεύει αυτή η κατάσταση, όχι να τους συμφέρει, γιατί όταν πουλάς ένα προϊόν, καλό είναι μεν να κρύβεσαι πίσω από μία απαγόρευση, ότι δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε την παραλία, αλλά τελικά ο πελάτης έχει μείνει ευχαριστημένος; Αυτό είναι το ερώτημα που γεννάται μετά.

Στο πλάτωμα γίνονται κάποιες προσπάθειες, για να μην τα μηδενίζουμε όλα, αλλά δεν είναι αρκετές. Ονομάσαμε μια αντιπυρική ζώνη, έναν δρόμο τρίτης κατηγορίας ως δρόμο διαφυγής, ο οποίος κλείστηκε με μπάρες και δεν είναι προσβάσιμος.  Σε μια περίπτωση ανάγκης, σε μια πυρκαγιά, μπορεί να πάει κάποιος να σηκώσει την μπάρα και να περάσουν τα αυτοκίνητα. Αλλά φανταστείτε, όταν ένας δρόμος δεν είναι κατάλληλος να περπατηθεί σε μια κανονική μέρα, πώς θα γίνει αυτό σε μια κατάσταση πανικού; Αν λέμε σήμερα ότι είναι επικίνδυνος ο δρόμος για να τον περπατήσει κάποιος, φανταστείτε να υπάρχει μια φωτιά για να τρέχουν να ξεφύγουν οι άνθρωποι. Είναι χαλικόδρομος, δεν είναι με άσφαλτο. Είναι ένας δρόμος τρίτης κατηγορίας, ο οποίος δεν πληροί τους όρους και τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε.

Υπήρχε μελέτη στο Ναυάγιο, αλλά πληρώσαμε τον εγωισμό κάποιων. Υπήρχε μελέτη και χρηματοδότηση για να φτιαχτεί ένας δρόμος διαφυγής όπως θα έπρεπε να είναι, για να μπορέσει να λειτουργήσει σαν δρόμος διαφυγής. Οκτώ μέτρα φάρδος με φωτισμό.

Η Περιφέρεια προχωρά τα έργα στο πλάτωμα. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να έχουν γίνει από τον Φεβρουάριο και να έχουν τελειώσει τον Απρίλιο. Τώρα είναι αργά, υπάρχει πολύς κόσμος εκεί και δυσκολεύει το έργο του εργολάβου. Το πιθανότερο είναι να σταματήσει το έργο, γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει με την επισκεψιμότητα που έχει το Ναυάγιο. Αυτή τη στιγμή έχει φτιαχτεί το μονοπάτι από το πλάτωμα προς τη σημαία. Έχουν βάλει εννέα μπλόκια στα οποία θα μπει πάνω η περίφραξη από την πλευρά της θάλασσας. Έχει γίνει η διάνοιξη του δρόμου με γαρμπίλι.

Δεν υπάρχει η καθαριότητα που θα έπρεπε στην περιοχή. Καντίνες υπάρχουν, εξυπηρετείται με κάποιο τρόπο ο κόσμος. Μπορεί να πάρει ένα ποτήρι νερό. Υπάρχει καντίνα και υπάρχουν και κάποιοι μικροπωλητές. Το ίδιο καθεστώς που επικρατούσε τόσα χρόνια επικρατεί και τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα. Τουλάχιστον υπάρχει αυτή η υποτυπώδης πρόσβαση στον επισκέπτη για να φωτογραφήσει το Ναυάγιο. Γιατί τα προηγούμενα χρονιά τα πράγματα ήταν πάρα πολύ χειρότερα.»