• Αυτό που συμβαίνει αποτελεί μια βαρβαρότητα κατά της Ζακύνθου
• Ο Δήμος Ζακύνθου πρέπει να διεκδικήσει αγωνιστικά και με επιχειρήματα, να γίνει το λιμάνι της Ζακύνθου Δημοτικό
• Ο Ζακυνθινός πατριώτης δεν πουλιέται και δεν πουλάει στο βωμό κομματικών ή άλλων συμφερόντων
• Αναρωτιέμαι αν υπάρχει σχετική άδεια για τις εργασίες που γίνονται επί της παραλιακής σήμερα

«Αν πάει κάποιος και τοποθετήσει αυθαίρετα σε μια παραλία δύο ξαπλώστρες, τότε διώκεται για ένα πολύ σοβαρό αδίκημα, για επέμβαση χωρίς άδεια επί του αιγιαλού και της παραλίας και τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον ένα χρόνο, και επιβάλονται και διοικητικά πρόστιμα. Αυτό αναφέρει ο νόμος 2971, άρθρο 29, του 2001 ο οποίος ισχύει έναντι πάντων και βέβαια έναντι του ελληνικού δημοσίου και του φορέα που εκτελεί το έργο. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν υπάρχει σχετική άδεια για τις εργασίες που γίνονται επί της παραλιακής σήμερα, και το λέω γιατί παρατήρησα ότι έχουν σταματήσει οι εργασίες. Πολύ φοβάμαι ότι τέτοια άδεια δεν έχει εκδοθεί και τώρα πρέπει να εκδοθεί με τις προϋποθέσεις όμως που βάζει ο νομοθέτης για την προστασία του αιγιαλού και της παραλίας.

Πριν το 1864 όπου είχαμε την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, υπήρχαν ιδιωτικοί μόλοι εκεί που σήμερα έχουμε παραλία και το λιμάνι της Ζακύνθου. Ο παραλιακός δρόμος, όπως τον ξέρουμε σήμερα, φτιάχτηκε επί εποχής δημαρχίας Τζουλάτη την περίοδο 1870-1874, ξεκινούσε από το τότε καμπαναριό του Αγίου Διονυσίου και έφτανε μέχρι τη Πλατεία Σολωμού. Αυτή η παραλιακή λεωφόρος έχει γίνει αντικείμενο θαυμασμού για κάθε επισκέπτη διαχρονικά.

Έχει δίκιο η Λιμενική Επιτροπή όταν λέει ότι ο Δήμος επί της Λομβάρδου δεν έχει καμιά αρμοδιότητα. Δεν είναι δημοτικός δρόμος, η βασικότερη κεντρική οδική αρτηρία του νησιού είναι εντός χερσαίας ζώνης λιμένος.

Αξίζει το κόπο να μάθουν οι συμπατριώτες μας κάτι που αφορά την συμπεριφορά του Ελληνικού Δημοσίου απέναντι στο Δήμο Ζακύνθου. Η ιστορία είναι πάντα παρούσα και όποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του δεν μπορεί να έχει μέλλον, πολύ δε περισσότερο να χειρίζεται τα κοινά. Δεν πρέπει να θυμόμαστε μόνο τον Διονύσιο Σολωμό ως τον μεγάλο εθνικό μας ποιητή αλλά πρέπει να θυμόμαστε και την πατρίδα του Σολομού, αλλά αυτό πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που να το θυμίζουν αυτό και όχι να εξαρτώνται από τα κομματικά επιτελεία των Αθηνών.

Το Πνευματικό Κέντρο στη Πλατεία Σολωμού, περιήλθε στη κυριότητα του Δήμου Ζακυνθίων μετά από δικαστικούς αγώνες. Χρειάστηκε να ασκήσει ο Δήμος Ζακυνθίων αγωγή κατά του Δημοσίου το 1973 επί χούντας, με τον τότε Δήμαρχο Νικόλαο Μάργαρη και με την παράθεση θαυμάσιων ιστορικών αναφορών του τεράστιου νομικού Στέφανου Παπαδάτου. Επί της αγωγής εκδόθηκε το 1977 απόφαση του δικαστηρίου που για ιστορικούς λόγους αναγνώριζε την κυριότητα υπέρ του Δήμου. Το Δημόσιο άσκησε έφεση αλλά δεν δικαιώθηκε και στην συνέχεια κατέθεσε αίτηση αναίρεσης της απόφασης στον Άρειο Πάγο. Λόγω της κίνησης αυτής, ο τότε Δήμαρχος Τάλμποτ Κεφαλληνός δέχθηκε έναν συμβιβασμό με το Ελληνικό Δημόσιο, που συντάχθηκε στο γραφείο του τότε Συμβολαιογράφου Τυρογαλά το 1979, με αριθμό 31092/1979, στον οποίο αναγράφεται ότι αναγνωρίζεται από το Ελληνικό Δημόσιο ότι το κτήριο του Πνευματικού Κέντρου ανήκει στον Δήμο Ζακυνθίων και υποχρεώθηκε ο Δήμος Ζακυνθίων να παραχωρήσει στο Ελληνικό Δημόσιο ένα τμήμα του κτηρίου αυτού εις το διηνεκές για να στεγαστεί σε αυτό η Δημόσια Βιβλιοθήκη.

Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα του Πνευματικού Κέντρου και αυτή η κατάσταση είναι προϊόν αυτού του μεγάλου δικαστικού αγώνα που υποχρεώθηκε να κάνει ο Δήμος Ζακύνθου απέναντι στο Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο για μια ακόμη φορά φάνηκε ότι δεν έχει στοιχειώδη ευγνωμοσύνη απέναντι στη Ζάκυνθο, ιδιαίτερα αν σκεφτούμε ότι η δαπάνη για την ανέγερση του κτιρίου αυτού είναι προϊόν μεγάλης ερανικής προσπάθειας.

Αν το Δημόσιο είχε σεβαστεί και είχε εκτιμήσει την ιστορία της Ζακύνθου δεν θα είχε κάνει εκείνον τον δικαστικό αγώνα για το Πνευματικό Κέντρο, ούτε θα είχε κάνει τα όσα έκανε με την Λομβάρδου, με τις δύο θλιβερές αποφάσεις των τότε Νομαρχών Μητώση (ΠΑΣΟΚ 1986) και Μαρκάτου (ΝΔ 1990), εκπροσώπων του ελληνικού κράτους, με τις οποίες ενέταξαν στην χερσαία ζώνη του Λιμένα και στον αιγιαλό την πλάτους είκοσι μέτρων παραλιακή οδό, μαζί με τα δέντρα του Άμμου, ένα τμήμα της Πλατείας Σολωμού, ακόμα και την στήλη των πεσόντων. Αυτό που έχει συμβεί αποτελεί μια βαρβαρότητα κατά της Ζακύνθου.

Αυτό που συμβαίνει είναι παρανοϊκό, δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι η χερσαία ζώνη λιμένος που γίνεται να διευκολύνει την εμπορευματική και την λιμενική κίνηση του λιμένος, ότι είναι δυνατόν να εξαπλώνεται και να καταλαμβάνει την κεντρικότερη αρτηρία της πόλης της Ζακύνθου στην οποία καταλήγουν 17 δρόμοι. Αυτό που συμβαίνει είναι πέρα για πέρα παρανοϊκό και απαράδεκτο, έτσι δικαιολογείται η κατάντια της Ζακύνθου.

Το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο Λευκάδας στις 7 Σεπτεμβρίου 2020 γνωστοποίησε ότι εντός του λιμένα, εγκατέστησε και λειτουργεί σταθμό φόρτωσης ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Το αναφέρω για να τονίσω τη σημασία που έχει να υπάρχει ένα Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο, όπως επίσης υπάρχει στο Αργοστόλι και στο Ληξούρι. Αντιθέτως, στη Κέρκυρα δεν υπάρχει Λιμενικό Ταμείο, αλλά υπάρχει Οργανισμός Λιμένος ΑΕ, με κύριο μέτοχο το ΤΑΙΠΕΔ, όπως συμβαίνει και σε άλλες πόλεις, με μετοχές που πωλούνται σε ξένους επενδυτές. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Στη Ζάκυνθο δεν έχουμε Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο και έχουμε μια σειρά προβλημάτων στο λιμάνι και μια ανύπαρκτη μαρίνα. Το κράτος δεν δέχεται να δημιουργηθεί στο νησί ένα Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο που σημαίνει ότι προσανατολίζεται στη δημιουργία και εδώ, ενός Οργανισμού Λιμένος, με το λιμάνι μας να υπάγεται στο ΤΑΙΠΕΔ, που σημαίνει ότι ανά πάσα ώρα θα μπορεί να πωληθεί σε έναν επενδυτή. Αυτή είναι η στρατηγική που έχει χαραχθεί για το λιμάνι μας. Όμως πόλη της Ζακύνθου χωρίς το λιμάνι της δεν νοείται, όπως και το αντίστροφο.
Ξεκάθαρες κουβέντες, αν το λιμάνι της πόλης γινόταν Δημοτικό αποκλειόταν η περίπτωση της πώλησης του.

Αν ο Δήμος Ζακύνθου είχε διεκδικήσει αγωνιστικά, με ιστορικές περγαμηνές και επιχειρήματα, να γίνει το λιμάνι της Ζακύνθου Δημοτικό δεν θα είχαμε τα προβλήματα που έχουμε τώρα με την Λομβάρδου όπως και τα προβλήματα της λεγόμενης «Μαρίνας». Αν θα έπρεπε στην Ελλάδα να υπάρχει ένα και μόνο Δημοτικό Λιμάνι θα έπρεπε να είναι αυτό της Ζακύνθου για όλους αυτούς τους λόγους που προανέφερα.

Η πολιτική δεν ασκείται με ψηφίσματα αλλά με αγωνιστικές προσπάθειες και δυναμικές διεκδικήσεις. Με κλείσιμο του Δήμου, μέχρι και απεργία πείνας, όπως κάποτε είχε κάνει ο αείμνηστος Δήμαρχος Τάλμποτ Κεφαλληνός. Τα ψηφίσματα στην καλύτερη περίπτωση καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων των γραφείων των υπουργείων. Να μάθει λοιπόν η κοινωνία μας τι ακριβώς συμβαίνει με το λιμάνι. Μόνο αν έχουμε την κοινή γνώμη, τους Ζακυνθινούς κοντά μας, και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να ενημερωθούν οι συμπατριώτες μας για τα δράματα τα οποία διέρχεται η Ζάκυνθος, είναι δυνατό αποφασιστικά να σταθούν δίπλα μας και να καταλάβουν τότε οι των Αθηνών ότι θα έχουν κομματικό κόστος.

Κάποτε έλεγαν «Λομπαρδιανοί το κάνανε το φονικό στον Άμμο». Τώρα κάποιοι άλλοι επιδιώκουν να κάνουν ένα νέο «φονικό» στον Άμμο, με τα όσα δρομολογούνται μέσω και του master plan του λιμανιού. Τελικά εγκληματίες υπάρχουν σε κάθε εποχή.

Μην ακούσω μυθεύματα και προσχήματα και μάλιστα από Ζακυνθινούς. Ο Ζακυνθινός πατριώτης πρέπει να σέβεται και να αγαπάει τη Ζάκυνθο και να μην πουλιέται και πουλάει στο βωμό κομματικών ή άλλων συμφερόντων, προκειμένου να εξυπηρετεί καταστάσεις που δεν τον τιμούν σαν Ζακυνθινό. Έχουμε ανάγκη από Ζακυνθινούς πατριώτες, από ανθρώπους που γνωρίζουν αγαπούν και σέβονται τον τόπο τους, ανθρώπους που έχουν υποχρέωση στης προηγούμενες και στις μέλλουσες γενναιές.

Διαπλεκόμενα συμφέροντα απεργάζονται τον οριστικό ευτελισμό της Στράτα Μαρίνα και τον ενταφιασμό του τελευταίου απομειναριού της ιστορικής Ζακύνθου. Από την στιγμή που παραβιάζεται τόσο βάρβαρα η κοινή λογική η πραγματικότητα και η ιστορία της Ζακύνθου φρονώ ότι υπάρχει στρατηγική να γίνει οργανισμός Λιμένος με σκοπό την πώληση του Λιμανιού της Ζακύνθου.»

Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή: