«Υπάρχουν αρκετές κατηγορίες ανθρώπων οι οποίοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν. Υπάρχουν αυτοί που γενικά φοβούνται τις κάθε είδους ενέσεις και τα εμβόλια. Υπάρχουν αυτοί που φοβούνται τις τυχόν παρενέργειες, ακόμα και αν είναι ήπιες, που είναι και οι συνηθέστερες, όπως μια κόπωση για μία ή δύο μέρες, ένας τοπικός πόνος εκεί που έγινε το εμβόλιο, ή το πολύ κάποια δέκατα. Υπάρχουν αυτοί που βάζουν στη ζυγαριά το ρίσκο με το όφελος. Αυτοί θεωρούν ότι το ρίσκο του να μην εμβολιαστούν για τον οποιονδήποτε λόγο, αξίζει περισσότερο από το όποιο όφελος θα έχουν αν εμβολιαστούν. Εδώ όμως, υπάρχει μια εγωιστική, ναρκισσιστική συμπεριφορά, γιατί βάζουν σε ένα ρίσκο όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και όλους τους άλλους.

Στην καθημερινότητά μας, σχεδόν όλοι λειτουργούμε και παίρνουμε αποφάσεις με την εξίσωση ρίσκου και οφέλους. Ακόμα και οι γιατροί σε κάποιες περιπτώσεις, παίρνουν αποφάσεις με αυτόν τον γνώμονα. Για όσους όμως σκέφτονται έτσι, τους παραθέτω ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι είμαστε μια χώρα δέκα εκατομμυρίων κατοίκων και έχουμε εμβολιαστεί όλοι. Η πιθανότητα να πάθει κάποιος μια σοβαρή παρενέργεια από το εμβόλιο είναι ελάχιστη, βάση στατιστικών αναλύσεων προσδιορίζεται μόνο σε δέκα με είκοσι το πολύ περιπτώσεις στα δέκα εκατομμύρια. Αν όμως από την άλλη, πούμε ότι δεν εμβολιάζεται κανείς μας, και όλοι μας, και τα δέκα εκατομμύρια πληθυσμός νοσήσουν λόγω COVID, τότε και πάλι βάση στατιστικών, θα πεθάνουν εκατό χιλιάδες άνθρωποι, αφού η επίσημη θνητότητα είναι σε ποσοστό 1%. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πόσο δυσανάλογο είναι το ρίσκο στις δύο αυτές περιπτώσεις.

Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που δεν εμβολιάζεται γιατί πιστεύει πως ο COVID επινοήθηκε, ότι πίσω από αυτόν κρύβονται σκοτεινά κέντρα αποφάσεων, που σκοπό έχουν να μειωθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός. Οι θεωρίες συνομωσίας είναι πολλές όπως και τα κάθε είδους σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν ως καχύποπτοι, όχι μόνο για τον COVID, αλλά πιθανότατα και για το οτιδήποτε συμβαίνει στην καθημερινότητά τους, πολλές φορές φτάνοντας στα όρια της παράνοιας, κάτι που σαφώς χρίζει ψυχολογικής υποστήριξης.

Έχει διαπιστωθεί, ότι ανάμεσα στα πολλά συμπτώματα που κάποιος βιώνει αφού έχει νοσήσει, στη μετά COVID εποχή, ανήκουν στο πεδίο της ψυχολογίας και ψυχιατρικής. Πολλοί εμφανίζουν νευρολογικά σύνδρομα, άγχος, φοβία, ακόμα και κατάθλιψη. Δεν είναι κακό, όποιος έχει τέτοια συμπτώματα για μεγάλο χρονικό διάστημα, να αποταθεί σε έναν ειδικό, και υπάρχουν τέτοιες δομές, όχι μόνο ιδιωτικές αλλά και δημόσιες, όπως το Νοσοκομείο.

Για να πείσεις τον κόσμο να εμβολιαστεί, απαιτείται μείγμα πειθούς και κινήτρων. Δεν είναι το ίδιο όταν απευθύνεσαι για παράδειγμα σε έναν Σκανδιναβό, σε έναν Έλληνα, σε έναν Ασιάτη, ή Αφρικανό. Αν ως πολιτεία το πας πολύ χαλαρά, ή πολύ πιεστικά, θα το χάσεις το παιχνίδι.

Καλό θα είναι να καταλάβουν οι αρνητές του εμβολίου, ότι μόνο με τον εμβολιασμό θα μπορέσουμε κάποια στιγμή να αλλάξουμε την πανδημία σε επιδημία και μετά σε απλή ασθένεια, ότι μόνο με τον εμβολιασμό, ίσως ο φετινός χειμώνας θα είναι και ο τελευταίος με τον COVID-19 να μας ταλαιπωρεί. Διαφορετικά θα τον έχουμε στη ζωή μας για αρκετά χρόνια ακόμα.»

Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή: