«Το σπίτι μου βρίκσεται δίπλα στον ΧΥΤΑ του Σκοπού, εδώ γεννήθηκα. Ζούμε καμιά δεκαριά οικογένειες εδώ και πολλά χρόνια δίπλα στον Σκοπό, πριν καν φτιαχτεί ο ΧΥΤΑ εδώ.
Έχουμε υποφέρει, τα σκουπίδια έχουν γίνει βουνό, και τα στραγγίδια έφτασαν στην αυλή του σπιτιού μου.
Ο ΧΥΤΑ στον Σκοπό έχει φτάσει στο απροχώρητο. Τα σκουπίδια κατρακυλούν στα ρέματα και μετά καταλήγουν στη θάλασσα εκεί που καταλήγουν και τα στραγγίδια.

Χθες στις 11 το πρωί μπήκαν κάποια μηχανήματα στον ΧΥΤΑ.
Μια μπουλντόζα που έσκαβε τα σκουπίδια και τα έσπρωχνε εκτός μεμβράνης, τα έριχνε στο ρέμα.
Τους είπα ότι αυτό που κάνουν είναι έγκλημα, τους προειδοποίησα ότι θα καλέσω την αστυνομία και αυτοί εξαφανίστηκαν. Ήρθε η αστυνομία και οι κρατικές υπηρεσίες και κατέγραψαν τα πάντα.

Ακόμα και τα στραβά μάτια να κάνουμε, ο Σκοπός δεν μπορεί να δεχτεί ούτε ένα φορτηγό με απορρίμματα. Έχουμε συνεχείς κατολισθήσεις σκουπιδιών στη θάλασσα, ας έρθει όλη η Ζάκυνθος να δει τι συμβαίνει εδώ πάνω.
Όταν βρέχει δεν μπορεί να ανέβει απορριμματοφόρο, πιέζουν τους οδηγούς να ανεβαίνουν και οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα σκοτωθούν.

Επί 10 χρόνια κάνουμε υπομονή αλλά δεν αντέχουμε άλλο. Δεν είναι ΧΥΤΑ ο Σκοπός, μια ανεξέλεγκτη χωματερή είναι, μια χαβούζα, επί 4 μήνες δεν έθαβαν τα σκουπίδια. Ζούμε καθημερινά μεταξύ ζωής και θανάτου».