«Συνήθως όταν κανείς μιλά για τη Τεχνητή Νοημοσύνη, ο νους του πηγαίνει σε υπολογιστές, ή σε ρομπότ που εκτελούν εντολές. Αυτά πράγματι εκτελούν εντολές και κάνουν υπολογισμούς, όταν όμως μιλάμε για Τεχνητή Νοημοσύνη, δεν μιλάμε για μια υπολογιστική μηχανή, αλλά για μια πολύ απλή οργάνωση που μιμείται τα νευρωνικά κύτταρα του εγκεφάλου.

Αυτά τα νευρωνικά κύτταρα κάνουν κάτι πάρα πολύ απλό, όσο και αν ακούγεται ως πολύπλοκο. Μαζεύουν κάποια πληροφορία, την προσθέτουν και αν είναι μεγαλύτερη από έναν αριθμό, επί παραδείγματι το μηδέν, δίνουν το «ναι», διαφορετικά δίνουν το «όχι».

Η συνεργασία όλων αυτών των μονάδων, δημιουργεί καινούργιες ιδιότητες, νέες δομικές μονάδες. Αυτό είναι και το σπουδαίο επίτευγμα των επιστημόνων John J. Hopfield και Geoffrey E. Hinton, «για τις θεμελιώδεις ανακαλύψεις και εφευρέσεις τους, που επιτρέπουν τη μηχανική μάθηση με τεχνητά νευρωνικά δίκτυα». Βραβεύθηκαν με Νόμπελ Φυσικής πριν από έναν μήνα, από τη Βασιλική Σουηδική Ακαδημία Επιστημών.

Για να λειτουργήσουν αυτά τα συστήματα, πρέπει να διδαχθούν, ώστε να λειτουργήσουν με συλλογισμούς και πολλές φορές λειτουργούν καλύτερα από έναν μέσο άνθρωπο. Αποτέλεσμα αυτού, είναι να φτιάχνουμε οπτικά συστήματα, τα οποία είναι καλύτερα από το ανθρώπινο μάτι.

Το ζήτημα όμως είναι, ότι αυτά τα συστήματα προσομοιώνουν την ανθρώπινη νοημοσύνη και εδώ γεννιούνται ερωτήματα για έναν ερευνητή. Πως είναι δυνατόν αυτά τα συστήματα να δημιουργούν νοημοσύνη;

Πέρυσι, μια ομάδα έξι επιστημόνων από τη Microsoft, πήραν το πιο προηγμένο σύστημα Τεχνητής Νοημοσύνης που έχουν, το GPT-4 και το έλεγξαν σε ότι αφορά τις ικανότητες που έχει. Τα συμπεράσματα ήταν θετικά και αρνητικά, θα έλεγα ανησυχητικά.

Στα θετικά είναι ότι για παράδειγμα, το ρωτάς να γράψει, να αποτυπώσει ένα μαθηματικό θεώρημα, με σωστή την απόδειξή του, αλλά με ποιητική γραφή, ή με μια ζωγραφιά. Αυτό αποδείχτηκε ότι το πετυχαίνει, όπως έκανα και εγώ ανάλογα, όταν ζήτησα αντίστοιχα να μου περιγράψει τον μικρόκοσμο του διαστελλόμενου σύμπαντος, χρησιμοποιώντας τη ζωγραφική τέχνη του Ντα Βίντσι. Το παρουσίασα πρόσφατα στο πρώτο λογοτεχνικό μου βιβλίο.

Έχουμε όμως και τα ανησυχητικά μηνύματα. Κάνεις συνομιλία με τη Τεχνητή Νοημοσύνη, εγώ ως ένας 12χρονος μαθητής που δεν με κάνουν παρέα οι συμμαθητές μου, ρωτώ την Τεχνική Νοημοσύνη τι πρέπει να κάνω και αυτή με πείθει να κάνω κάποια πράγματα που μου απαγορεύουν οι γονείς μου, για να γίνω αρεστός. Σου απαντά με έναν χειραγωγίσημο τρόπο.

Τίθενται λοιπόν τα ερωτήματα. Πόσο μπορείς να εμπιστευτείς τη Τεχνητή Νοημοσύνη για την εκπαίδευση των νέων; όταν η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με νέα επιστημονικά επιτεύγματα, πρέπει να είναι επιφυλακτική. Πρέπει να λυθεί ένα πρόβλημα. Αφήνεις τη Δημοκρατία στα χέρια των πολιτών, ή στην τύχη μιας Τεχνητής Νοημοσύνης; την εμπιστευόμαστε για να μας συμβουλέψει για την επιλογή μιας κυβέρνησης ή όχι;

Όλα αυτά, θα τα συζητήσουμε αύριο Παρασκευή 29 Νοεμβρίου, στις 8 το βράδυ, στη Λέσχη Ο Ζάκυνθος, στην επιστημονική εκδήλωση που θα γίνει, στην οποία είμαι ο κεντρικός ομιλητής, με θέμα «Η Δημόσια Κατανόηση της Σύγχρονης Επιστήμης». Η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει τη δύναμη της χειραγώγησης, άρα όλοι μας πρέπει να εμβαθύνουμε στην κατανόησή της.»