«Αφού επί σειρά ετών εμείς εδώ στη Ζάκυνθο δεν καταφέραμε να βρούμε τη λύση για να διαχειριστούμε σωστά το Ναυάγιο, το κράτος όφειλε να παρέμβει. Το κράτος σωστά αναλαμβάνει τη διαχείριση και θέτει κανόνες που ποτέ δεν υπήρξαν.

Έχοντας διαβάσει το σχέδιο νόμου που έχει διαρρεύσει και που αφορά μεταξύ άλλων και το Ναυάγιο, διαπιστώνω κάτι το αξιοπερίεργο, ότι στο Διοικητικό Συμβούλιο του φορέα που θα συσταθεί θα μετέχουν οι δύο όμορες Κοινότητες της περιοχής και όχι ο Δήμος. Το αναφέρω αυτό διότι βάση του δίκαιου που διέπει την Τοπική Αυτοδιοίκηση, δεν μπορούν από μόνες τους οι Τοπικές Κοινότητες να έχουν μια νομική υπόσταση, να σταθούν σε ένα δικαστήριο αν προκύψει κάποιο θέμα, αλλά μόνο ο Δήμος. Θα μπορούσε το Δημοτικό Συμβούλιο να όριζε έναν εκπρόσωπο του Δήμου στον φορέα διαχείρισης, όχι απαραίτητα τον Δήμαρχο, πιθανόν κάποιο δημοτικό σύμβουλο που εκλέγεται στην περιοχή, ίσως τον Αντιδήμαρχο Ελατίων ή κάποιον άλλον.
Ένα άλλο αξιοπερίεργο είναι η έδρα της εταιρείας που θα είναι στην Αθήνα. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί κάποιο εμπόδιο, αφού θα μπορούσε ακόμα και έτσι να συνεδριάζει το Διοικητικό Συμβούλιο στη Ζάκυνθο και να μετέχει ο Πρόεδρος και ο Διευθύνοντας Σύμβουλος της εταιρείας μέσω τηλεδιάσκεψης.

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί η Εκκλησία θέλει να έχει λόγο στον φορέα αυτό, που θα διαχειρίζεται μόνο τον αιγιαλό στο Ναυάγιο, δηλαδή την δημόσια περιουσία. Πέραν του αιγιαλού, είναι ήσσονος σημασίας για μένα, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ευρύτερης περιοχής.

Δεν τίθεται θέμα ιδιωτικοποίησης του Ναυαγίου, πιθανόν όμως το νομοσχέδιο αυτό να ανοίγει την πόρτα της σύμπραξης του δημοσίου με έναν ιδιώτη στο μέλλον. Δεν έχει σημασία πόσες μετοχές έχει αυτή η ανώνυμη εταιρεία, αν είναι χίλιες ή μία, όπως για παράδειγμα είχε παλαιότερα η ΔΕΗ. Δεν αποτελεί έρεισμα το ότι επειδή το δημόσιο κατέχει χίλιες μετοχές θα χάσει κάποια στιγμή το πλειοψηφικό του πακέτο στο μετοχικό κεφάλαιο.

Το εμπράγματο και το ενοχικό δικαίωμα που αναφέρεται στο σχέδιο νόμου αφορά την δυνατότητα αγοράς και μίσθωσης εκτάσεων. Θα μπορούσε η εταιρεία να αγοράσει ή και να νοικιάσει εκτάσεις που γειτνιάζουν με την υπό αξιοποίηση έκταση.

Το θέμα της αλλαγής ονομασίας της οδού Ταβουλάρη το έθεσε για πρώτη φορά πριν από λίγα χρόνια η Λαϊκή Ενότητα. Έγινε αναφορά για τον Αναστάσιο Ταβουλάρη, έναν καταδικασμένο δωσίλογο την εποχή της ναζιστικής Γερμανίας. Συμφωνώ να αλλάξει ονομασία η οδός, και θα μπορούσε για παράδειγμα να λέγεται οδός Ελισσάβετ Μαρτινέγκου. Χρειάζονται όμως προσεκτικές μελέτες για να γίνουν τέτοιες αλλαγές, θα πρέπει να γνωρίζουμε καλά την ιστορία, πριν αλλάξουμε το όνομα μιας οδού, ή δώσουμε μια ονομασία σε μια νέα οδό. Δεν μπορεί να γράφεται από δημοσιογράφο της «Εφημερίδας των Συντακτών» ότι στη Ζάκυνθο δεν υπάρχει οδός Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, γιατί υπάρχει. Γράφτηκε κάτι χωρίς ο συντάκτης του να διασταυρώσει την πληροφορία, ως όφειλε, και γράφοντας κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις.»

Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή: