«Στο εργασιακό νομοσχέδιο έχουμε να κάνουμε με δύο ειδών διατάξεις. Την ενσωμάτωση Ευρωπαϊκών οδηγιών που ήταν θα έλεγα υποχρεωτική και ψηφίστηκε και από την αντιπολίτευση, με θέματα όπως η άδεια πατρότητας και η προστασία του εργαζόμενου από βία ή σεξουαλική παρενόχληση, και από την άλλη, διατάξεις που δεν ευνοούν τον εργαζόμενο αλλά τον εργοδότη.

Θεσπίζεται η δυνατότητα εργασίας και την Κυριακή, κατόπιν αιτήματος του εργαζόμενου, κάτι που αποτελεί ειρωνεία, αφού είναι γνωστό ότι ο εργαζόμενος δεν έχει τη δύναμη να επιβάλλει αυτός το πότε θα εργάζεται. Απελευθερώνονται οι απολύσεις. Μέχρι σήμερα θα μπορούσε ο εργαζόμενος αν θεωρούσε ότι άδικα απολύθηκε να προσφύγει στα δικαστήρια και εφόσον δικαιωνόταν και κρινόταν άδικη η απόλυσή του να επαναπροσληφθεί ή να αποζημιωθεί από τον εργοδότη. Αυτό πλέον δεν ισχύει, γιατί ακόμα και αν κριθεί άκυρη η απόλυσή του, θα μπορεί και πάλι ο εργοδότης να μην τον επαναπροσλάβει.

Θεσπίζεται η 4ημερη απασχόληση και η δεκάωρη καθημερινή εργασία, που μπορεί να πάει και σε 12ωρη εργασία με τη μορφή ατομικών συμβάσεων, με υπερωρίες. Επί της ουσίας καταργείται το 8ωρο. Επίσης, για έναν εργαζόμενο μερικής απασχόλησης, θα μπορεί ο εργοδότης να πάει το 4ωρο σε 8ωρο, πληρώνοντας επιπλέον για κάθε ώρα μόλις το 12% του κανονικού ωρομισθίου. Πλέον καθιερώνεται και η τηλεργασία, θα καταστεί ως υποχρεωτική για κάποιους εργαζόμενους, χωρίς ωράριο.

Η ψηφιακή κάρτα εργασίας δεν είναι κάτι το καινούργιο. Είχε έρθει από το ΠΑΣΟΚ το 2011 αλλά δεν είχε εφαρμοσθεί. Πάντως αν ισχύσει είναι κάτι το θετικό.

Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα σκληρό νομοσχέδιο. Η κυβέρνηση βγάζει από πάνω της το βάρος του ελέγχου και καθιστά ως ανεξάρτητη διοικητική αρχή την Επιθεώρηση Εργασίας. Τέλος, γίνεται μια προσπάθεια ψηφιοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος, ενώ μπαίνει και χέρι στις απεργίες.»

Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή: