Ωραίο θέατρο.
Όχι αυτό που εγκαινιάστηκε, αλλά αυτό που παίχτηκε με την ευκαιρία των εγκαινίων του Δημοτικού Θεάτρου. Άργησε βεβαίως πολύ να ολοκληρωθούν τόσο η ανέγερσή του όσο και οι απαραίτητες εγκαταστάσεις για να μπορέσει να λειτουργήσει. Πέρασαν 20 χρόνια και κάτι μετά από την παραχώρηση του οικοπέδου του ΑΣΟ στον Δήμαρχο Γιάννη Αγαλιανό και 20 χρόνια παρά κάτι μετά από την ένταξη του έργου για χρηματοδότηση στο Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Αλλά επιτέλους θα λειτουργήσει.

Τέλος καλό όλα καλά όμως;

Όχι δυστυχώς. Αντί για μια λαμπρή εκδήλωση που θα σήμαινε την είσοδο σε μια νέα εποχή για την πολιτιστική της Ζακύνθου μας, οργανώθηκε μια βραδιά κατώτερη των περιστάσεων. Οι παρευρισκόμενοι ομιλητές αναλώθηκαν στις αναφορές για την αξία του θεάτρου, επαναλαμβάνοντας μονότονα ότι το 1571 μετά τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου παίχτηκαν στο Κάστρο οι «Πέρσες» του Αισχύλου. Δυστυχώς ο Ξενόπουλος, ο Γουζέλης, ο Μάτεσης, η Ελισσάβετ-Μουτζάν Μαρτινέγκου και το διάχυτο σε όλη τη Ζάκυνθο Λαϊκό μας Θέατρο (Ομιλίες) φαίνεται πως δεν άξιζαν της ιδιαίτερης αναφοράς των ομιλητών μας, ίσως γιατί δεν περιλαμβανόταν στο «ποίημα» που τους δόθηκε να απαγγείλουν.

Αν προσθέσει κανείς τα εξόφθαλμα λάθη που έγιναν στην οργάνωση αυτών των πολύ-αναμενόμενων εγκαινίων, οδηγείται με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως δυστυχώς έλλειπε η γνώση και η πραγματική αγάπη για το θέατρο, από όλους αυτούς που κληθήκαν να εγκαινιάσουν κάτι το οποίο τους ήταν κυριολεκτικά ξένο. Ξένο από τα ενδιαφέροντά τους, ξένο από τις επιδιώξεις τους και τελικά ξένο από την ίδια τη ζωή τους.

Ωραίο θέατρο.
Γιατί εκτός όλων των άλλων έλαμψε η έλλειψη της απαιτούμενης γενναιότητας και το περίσσευμα της μεμψιμοιρίας, να αναφερθεί η πραγματική ιστορία του θεάτρου. Όσες αναφορές έγιναν, είχαν την αγωνία του φωτογραφιζόμενου μήπως μείνει έξω από το κάδρο του φωτογράφου, αλλά όπως δυστυχώς ήταν αναμενόμενο κανείς δεν αναφέρθηκε στις αιτίες της καθυστέρησης και στα λάθη της κατασκευής. Βέβαια θα πει κανείς ότι ήταν ώρες χαράς και δεν επιτρέπονταν πικρόχολα σχόλια. Λάθος. Δεν βλάπτει την ιστορία και την αλήθεια, αν πούμε ότι τελικά το Θέατρο δεν είναι αυτό που οραματιστήκαμε, το θέατρο με τις 700 θέσεις, τους εξώστες, τα θεωρεία και το υπόγειο παρκινγκ, το οποίο, εκτός των άλλων, θα στήριζε οικονομικά την λειτουργία του Θεάτρου. Και ότι αυτό συνέβη, διότι αντί να προχωρήσει η προκήρυξη του 2002 για Διεθνή Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό, επιλέχθηκε από τους διαδόχους της Δημοτικής Αρχής του Γιάννη Αγαλιανού, να γίνει το έργο με την μέθοδο Μελέτη-Κατασκευή, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Εμείς δεν επιδιώκουμε να αποδοθούν τα όποια εύσημα, στον επικεφαλής της Δημοτικής μας Παράταξης, θεωρούμε όμως υποχρέωση απέναντι στην Ιστορία και τη Δημοκρατία να ακουστεί η Αλήθεια.

Διότι είναι παραχάραξη της ιστορίας η μη αναγνώριση της παραχώρησης των αποθηκών, για την οποία πολλοί εργάσθηκαν, στον τότε Δήμαρχο Γιάννη Αγαλιανό (2001) και μάλιστα όχι στην αρχή της Δημαρχίας του, ώστε να υπάρξει η εκδοχή ότι οι προηγούμενοι δούλεψαν γι’ αυτό, αλλά δυόμιση χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Όπως είναι πολύ ύποπτη η παράλειψη ότι το 2002 ως Δήμαρχος, στο Περιφερειακό Συμβούλιο, κατάφερε μετά από ισχυρές παρεμβάσεις, να εντάξει το έργο στο Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης ( ΠΕΠ Ιονίων Νήσων) με το ποσόν των 1.280.000.000 δραχμών (περίπου 3.750.000 €), με προσχέδια του Αρχιτέκτονα Σταμάτη Χονδρογιάννη, βασισμένα στα σχέδια του Τσίλλερ.

Χωρίς αυτή την ενέργεια δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει το έργο.
Το ξέχασαν; Μπα; Ωραίο θέατρο.

Ίσως έγινε για να σκεπαστούν οι παλινωδίες που ακολούθησαν και καθυστέρησαν τα εγκαίνια επί 20 ολόκληρα χρόνια. Σκεπτόμενοι όμως τι θα σήμαινε για τη Ζάκυνθο, αν για παράδειγμα, το έργο της αποχέτευσης της πόλης που πραγματοποίησε η Δημοτική Αρχή του Γιάννη Αγαλιανού καθυστερούσε 20 χρόνια, θα κατανοήσουμε την υπερβολική καθυστέρηση της κατασκευής του θεάτρου για την οποία βέβαια κάποιοι έχουν την ευθύνη.
Τι υποκριτική τέχνη είναι αυτή;.

Η παραχάραξη της ιστορίας, όσες φορές έγινε, είχε αναφορά σε αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Υπήρξαν εποχές που κάποιοι «ηγεμόνες» έχτιζαν τους αντιπάλους τους στους τοίχους των κάστρων και κάποιοι άλλοι έσβηναν τα πρόσωπά τους από τις φωτογραφίες. Η Ιστορία όμως πάντα έβρισκε την ευκαιρία της να απελευθερωθεί και να φανερωθεί στο Λαό, όσες παραχαράξεις και αν είχε υποστεί.
Για να είμαστε λοιπόν ακριβοδίκαιοι, θα πρέπει στη δική μας αφήγηση να αναφέρουμε την τότε Νομάρχη Κατερίνα Κουταλά που ήταν αρωγός σε όλες τις προσπάθειες του Δήμου και ήταν αυτή που έκανε την αρχική πρόταση στο Περιφερειακό Συμβούλιο, μια πρόταση που στηρίχθηκε ομόφωνα από όλους (τον Δήμο τότε εκπροσωπούσαν οι Ανδρέας Λαδικός και Γιάννης Αγαλιανός) και στην οποία απόφαση συνέβαλλαν ένθερμα η «Φιλόμουση Κίνηση Ζακύνθου» (Στέλιος Τζερμπίνος) και το «Θέατρο τση Ζάκυνθος» (Κώστας Καποδίστριας). Επίσης πρέπει να τονιστεί ο ρόλος του προέδρου της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Αντώνη Αντίοχου, που όντας ειδικός Σύμβουλος του Δημάρχου Γιάννη Αγαλιανού κατά τα έτη 1999-2002, έπαιξε θετικότατο ρόλο στην υπόθεση της παραχώρησης του οικοπέδου.

Σημαντική και η συνεισφορά του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομου και ιδιαίτερα ενισχυτική για την υπόθεση παραχώρησης των αποθηκών του ΑΣΟ, η επίσκεψή του μαζί με τον Δήμαρχο Γιάννη Αγαλιανό στο Υπουργό Γιώργο Ανωμερίτη καθώς και του τότε Βουλευτή Διονύση Γκούσκου που με την ιδιότητά του στήριξε όλες τις πρωτοβουλίες της Δημοτικής Αρχής.

Επίσης αναφορά πρέπει να γίνει και στην Ένωση Ζακυνθίων που με τον τότε πρόεδρό της Διονύση Μαρίνο και το εκλεκτό της στέλεχος και μετέπειτα Πρόεδρό της Διονύση Κονιτόπουλο, στήριξαν το όραμα όλων των Ζακυνθινών για την δημιουργία του Δημοτικού μας Θεάτρου. Θα ήταν επίσης παράλειψη αν δεν γινόταν αναφορά στους ιδιαίτερα επιτυχημένους τότε προέδρους της Δ.Ε.Π.Α.Ζ. Γιάννη Κοπανά και ΔΗ.ΘΕ.Ζ. Άκη Λαδικό, που με τις παρεμβάσεις τους, συνέβαλλαν και αυτοί στο όραμα και στην γενικότερη πολιτιστική άνθηση της εποχής και οι οποίοι συμμετείχαν στην διαδικασία παράδοσης-παραλαβής του χώρου από το Δήμο Ζακύνθου.
Ασφαλώς μετά την παραχώρηση του χώρου και για την λύτρωση από τα αδιέξοδα στα οποία είχε περιέλθει το έργο, συνέβαλλαν τα μέγιστα όλες οι Δημοτικές Αρχές που χειρίστηκαν το θέμα, από τον Διονύση Ακτύπη που αξιοποίησε την ένταξη και χρηματοδότηση του έργου που είχε γίνει το 2002 από τη Δημοτική Αρχή του Γιάννη Αγαλιανού και υλοποίησε τα 2/3 αυτού, μέχρι τον Στέλιο Μποζίκη και τον Παύλο Κολοκοτσά έως και τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Νίκο Τσίπηρα που ολοκλήρωσε το έργο με την προμήθεια του αναγκαίου εξοπλισμού. Όπως επίσης και όλες οι Περιφερειακές Αρχές από την Αναστασία Κανελλοπούλου μέχρι και τον Θεόδωρο Γαλιατσάτο. Αν υπάρχει παράλειψη, οποιουδήποτε από όσους συνετέλεσαν στο έργο, ασφαλώς δεν είναι σκόπιμη.

Στην παρούσα Δημοτική Αρχή έπεσε ο κλήρος να το εγκαινιάσει και να το παραδώσει στον Ζακυνθινό Λαό, κατασκευάζοντας μόνο ένα «σταμπωτό» δάπεδο στην μια εξωτερική πλευρά του. Φυσικά ούτε τα εγκαίνια ούτε το «σταμπωτό» ήταν αντάξια του έργου και των προσδοκιών του Ζακυνθινού Λαού.

Όσον αφορά το νέο μας απόκτημα, επειδή πολλοί πραγματικοί Ζακυνθινοί έχουν βάλει το λιθαράκι τους για να γίνει, είτε αναφέρθηκαν στα εγκαίνια είτε όχι, είτε προσκλήθηκαν στα εγκαίνια είτε όχι, και επειδή η Ζάκυνθος στο σύνολό της αγαπάει το θέατρο, πρέπει από δω και πέρα να γίνουν πολλά και σημαντικά πράγματα για να κατοχυρωθεί η σωστή και επωφελής για τον τόπο λειτουργία του, χωρίς «μποφανίες» και εξυπηρετήσεις «ημετέρων», με γνώση και φαντασία. Πρέπει να αποφασιστεί ποιος και πως θα το λειτουργήσει, ποιοι θα λαμβάνουν τις αποφάσεις. Ποια θα είναι η ετήσια χρηματοδότησή του και από ποια κονδύλια. Τι θα περιλαμβάνει η προκήρυξη για τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή. Έτσι, για να σταματήσει το θέατρο.

Και εν τέλει με ποιόν τρόπο θα αποδοθεί στην Ζακυνθινή Κοινωνία του Πνεύματος και των Τεχνών, καθώς στη Ζάκυνθο υπάρχουν πολλοί καταξιωμένοι άνθρωποι των γραμμάτων και των Τεχνών, που με το έργο τους έχουν κατοχυρώσει την θέση τους στη Ζακυνθινή Κοινωνία και οι οποίοι πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο στην λειτουργία του Δημοτικού μας Θεάτρου.

Η Δημοτική παράταξη ΑΝΑΔΡΑΣΗ πάντως θα είναι παρούσα σε όλη τη διαδικασία της λειτουργίας του Νέου μας Θεάτρου και δεν θα επιτρέψει να επικρατήσει η μετριότητα, η ασχετοσύνη, η ανεντιμότητα και η κακομοιριά. Φτάνει που μια τέτοια μέρα, τη μέρα των εγκαινίων του Ναού του Πολιτισμού μας, κάποιοι έδειξαν τόσο απολίτιστοι. Φτάνει.

ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟΥ «ΑΝΑΔΡΑΣΗ»