Έφερε θλίψη, μελαγχολία και απογοήτευση η αναγκαστική αποστέρηση των ανθρώπων από πολιτιστικές εκδηλώσεις και διασκέδαση, κατά τη μακρά περίοδο του «εν οίκω» εγκλεισμού για την προστασία τους από την ανθρωποβόρα πανδημία.

Μακρά η περίοδος της αποκοινωνικοποίησης και της στέρησης της έκφρασης, ωστόσο η ελπίδα του σχετικά σύντομου τερματισμού, αυτής της δοκιμασίας, τους κράτησε όρθιους.

Και να που προχώρησε η επιστήμη σε πιο αποτελεσματικά μέτρα προφύλαξης, άνοιξε κι ο καιρός, ήρθε μαζί κι η ώρα ν’ αποφανθούν ειδικοί και πολιτεία, ότι μπορούμε να ξανασμίξουμε, να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να ονειρευτούμε, να επιστρέψει κι ο πολιτισμός στην καθημερινότητά μας, να ξανακυκλοφορήσει στο αίμα μας, να γιάνει το μυαλό μας.

Ποιο θα ήταν το πρώτιστο καθήκον μας σ’ αυτή την ευχάριστη συγκυρία; Να σπρώξουμε τον πολιτισμό, όσο γίνεται πιο κοντά, στους διψασμένους για τέχνη ανθρώπους. Να βοηθήσουμε καλλιτέχνες και ομάδες καλλιτεχνών στην προετοιμασία τους, να τους ενισχύσουμε όπως μπορούμε και να τους διαθέσουμε τους χώρους εκείνους που έχουμε, για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους μπροστά στο κοινό.

Αυτό θα ήταν το λογικό. Στην πατρίδα όμως που γέννησε τη χορηγία στις τέχνες, ως απαραίτητο συστατικό λειτουργίας αυτής της ίδιας της δημοκρατίας, δυστυχώς κάποιοι σκέφτονται ότι η επιστροφή στη φυσιολογική ζωή αποτελεί ευκαιρία αποκόμισης κέρδους. Δυστυχέστατο θα ήταν, αν σ’ αυτούς τους κάποιους προστεθούν δημοτικοί άρχοντες, οι οποίοι ως εκ της θέσεώς τους, οφείλουν να διευκολύνουν τους ανθρώπους του πολιτισμού ώστε να έρθουν σε επαφή με την κοινωνία.

Άρχοντες ή «άρχοντες» που οφείλουν να προσκαλέσουν και να επιχορηγήσουν, με όποιο τρόπο μπορούν, όσα σχήματα έχουν τη δυνατότητα να σταθούν στις δημοτικές σκηνές και όχι να επιλέγουν το αδιανόητο απαιτώντας παράλογο ενοίκιο ή ποσοστά επί των εισπράξεων. Χορηγούς έχει ανάγκη ο πολιτισμός και όχι εισπράκτορες που θα κλέβουν τον ιδρώτα των ανθρώπων της τέχνης, μόνο και μόνο για να γεμίσουν τα δημοτικά ταμεία.
Ιδιαίτερα στη Ζάκυνθο, την πατρίδα του Σολωμού και του Κάλβου, του Ξενόπουλου, του Παύλου Καρρέρ και τόσων άλλων ανθρώπων του Πολιτισμού και των Τεχνών, διαθέτοντας ένα υπέροχο υπαίθριο θέατρο 2000 θέσεων που έχει φιλοξενήσει τα πιο σπουδαία καλλιτεχνικά σχήματα της χώρας και επίσης πολλούς άλλους θαυμάσιους υπαίθριους χώρους (Λόφος Στράνη, Δερματούσα, Νταμάρι Λιθακιάς κ.ά.) που ακόμα αντιλαλούν από τις νότες υπέροχων μουσικών, που σε νύχτες μαγικές μοιραστήκαμε κατά το παρελθόν, θα περίμενε κανείς ότι αυτό το καλοκαίρι, στον απόηχο της σκοτεινής πανδημίας, θα είχαμε μια πανδαισία πολιτισμού και τέχνης, για να ανασάνει επιτέλους και η ψυχή μας μαζί με το σώμα μας.

Αντί γι αυτό βλέπουμε έναν Δήμο ανάλγητο, που ακολουθώντας τις αραχνιασμένες αντιλήψεις του μικροηγεμόνα του, αδυνατεί να αντιμετωπίσει τον Πολιτισμό ως αγαθό απαραίτητο και προσφερόμενο στους ανθρώπους από αρχαιοτάτων χρόνων για την «σωτηρία της ψυχής τους», αλλά ως εισπρακτικό μηχανισμό για συσσώρευση κέρδους.

Με το ίδιο σκεπτικό αντιμετώπισε τους κινηματογράφους, με το ίδιο το νέο κλειστό και αναξιοποίητο Δημοτικό Θέατρο και δυστυχώς με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζει και το πολιτιστικό καλοκαίρι. Ούτε η χορηγία τον συγκινεί πραγματικά και ας συστήθηκε στους Ζακυνθινούς ως δωρητής και ευεργέτης, ούτε ο κοινωνικός και μορφωτικός ρόλος του Δήμου. Μόνο το πάσης φύσεως χρηματικό κέρδος.

Το κέρδος, όμως, είναι άλλο και βρίσκεται στην καλλιέργεια της ψυχής και όχι στο μπούκωμα της τσέπης. Η επιστροφή στον πολιτισμό πρέπει να γίνει τάχιστα χωρίς το μυαλό των όποιων κερδοσκόπων να δραπετεύει πάντα στο χρήμα, δήθεν προς το κοινό καλό, για να κρύβουν το βαρβαρισμό τους. Αυτός έτσι κι αλλιώς δεν κρύβεται.

ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ «ΑΝΑΔΡΑΣΗ»