«Σε πολλές των περιπτώσεων οι αίθουσες διδασκαλίας δεν είναι οι κατάλληλες. Το Υπουργείο Παιδείας έχει ορίσει έναν μάξιμουμ αριθμό παιδιών που είναι 27 ανά αίθουσα, αλλά στη Ζάκυνθο πολλές αίθουσες είναι μικρότερων διαστάσεων και μάλιστα υπάρχουν αίθουσες που διδάσκονται 30 και 32 παιδιά μαζί.
Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά στοιβάζονται, τα θρανία είναι κοντά σε τζάμια παραθύρων, που μπορεί σε έναν σεισμό να σπάσουν, ενώ τα θρανία είναι πολύ κοντά το ένα με το άλλο και δεν υπάρχουν διάδρομοι διαφυγής ανάμεσα στα θρανία.
Είναι γνωστό γιατί συμβαίνει αυτό, η πολιτεία θέλοντας να κάνει οικονομία δεν προσλαμβάνει νέους εκπαιδευτικούς και για αυτό αυξάνει τον αριθμό των παιδιών ανά τάξη.

Επειδή η Ζάκυνθος βρίσκεται σε μια σεισμογενή περιοχή, κάθε χρόνο, τρεις με τέσσερεις φορές, γίνονται ασκήσεις για την αντιμετώπιση των σεισμών, απροειδοποίητα, χωρίς να το γνωρίζουν εκ των προτέρων τα παιδιά, όπου τα παιδιά μπαίνουν κάτω από τα θρανία για να προστατευτούν και εν συνεχεία βγαίνουν σε έναν χώρο συγκέντρωσης ο οποίος έχει προκαθοριστεί για το κάθε σχολείο, ενώ ο κάθε εκπαιδευτικός έχει αναλάβει έναν ρόλο στον οποίο και είναι υπεύθυνος. Αυτή η άσκηση είναι καταρτισμένη ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε σχολείου ξεχωριστά.
Σε κάθε έναρξη σχολικής χρονιάς, τα παιδιά ενημερώνονται για τον χώρο συγκέντρωσης, όπως φυσικά και οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι έχουν πρόσβαση και στα τηλέφωνα των γονέων, που είναι ηλεκτρονικά καταχωρημένα, ώστε να τους ενημερώνουν.
Ο κάθε Σύλλογος Γονέων ξέρει που ακριβώς συγκεντρώνονται τα παιδιά, μετά από έναν σεισμό.

Εμείς λέμε, καταρχάς να γίνουν όλοι οι απαραίτητοι έλεγχοι σε όλα τα σχολικά κτήρια, ώστε να είμαστε σίγουροι για την ασφάλεια των παιδιών και των εκπαιδευτικών, αλλά λέμε επίσης ότι σε κάθε αίθουσα διδασκαλίας ο αριθμός των μαθητών δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 20 παιδιά.»