«Ζούμε σε μια κατάσταση παρατεταμένης κρίσης που έχει οδηγήσει σε παρακμή. Υπάρχει έλλειψη κουλτούρας και παιδείας, το χρήμα είναι πλέον ο σημαντικότερος παράγοντας στη ζωή των περισσοτέρων. Σε αυτή την κρίση έχουμε κρούσματα παραβατικότητας στη Ζάκυνθο, επαχθή εγκλήματα, που δυστυχώς θεωρώ ότι θα ενταθούν.

Οι πολιτικοί ανέκαθεν δεν έλεγαν την αλήθεια, στοχεύουν στην εξουσία και στους ψήφους. Παίζεται ένα θλιβερό παιχνίδι στη χώρα μας, ζούμε σε μια κατάσταση αμοιβαίου ψεύδους, τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από τους δανειστές. Αμφότεροι ισχυρίζονται ότι τα πράγματα πάνε καλά, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αν δεν επιτευχθεί καινοτομία και ανταγωνιστικότητα στην οικονομία μας, δεν θα επιβιώσουμε.
Μόνο στον τουρισμό πάμε καλά, αλλά λόγω συγκυριών. Αν εξαλειφθούν αυτές οι συγκυρίες θα αντιμετωπίσουμε και εκεί πρόβλημα.

Ακόμα και το χρέος να μηδενιστεί, σε χρόνο ρεκόρ θα δημιουργήσουμε ένα καινούργιο. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει στις 21 Αυγούστου 2018, που λήγει το χρηματοδοτικό πρόγραμμα. Θα ανακάμψουμε ή όχι; Ας μην γελιόμαστε και ας σταματήσουν οι πολιτικοί να λένε ψέματα, η Ελλάδα τελεί υπό επιτροπεία, για να μην πω ότι τελεί υπό κατοχή. Είμαστε μια αποικία χρέους και αν δεν καταφέρουμε να γίνουμε φερέγγυοι και ανταγωνιστικοί, θα έρθουν και άλλα μνημόνια.

Έφεραν στη ζωή μας λοταρίες, έκαναν τον Έλληνα να αισθάνεται ζητιάνος. Το θέμα δεν είναι οι λοταρίες και τα κοινωνικά επιδόματα, το θέμα δεν είναι να βοηθά το κράτος έναν ζητιάνο, αλλά να μην έχουμε ζητιάνους.

Η τελευταία αξιολόγηση έκλεισε γρήγορα γιατί προφανώς η κυβέρνηση δεν είχε ενστάσεις, σε καμιά περίπτωση σαν αυτές που είχε το πρώτο εξάμηνο του 2015. Η τρόικα προχωρά ολοταχώς στα σχέδια που έχει, αν θέλουν σήμερα μας πετάνε από την Ευρωζώνη χωρίς να έχουν καμιά επίπτωση. Είναι απλό, οι δανειστές θέλουν μια κυβέρνηση που θα περνά όλα τα μέτρα που ζητάνε. Σήμερα, μια ριζοσπαστική Αριστερή κυβέρνηση, πέρασε και περνά μέτρα, που αν τα πέρναγε μια δεξιά κυβέρνηση, θα είχαμε εκτενή επεισόδια.

Σχετικά με τη συζήτηση που γίνεται για τη Δικαιοσύνη και τη διάκριση των εξουσιών, στην Ελλάδα αυτή η διάκριση είναι μια χολή, δεν υπάρχει στη χώρα μας διάκριση ανάμεσα στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία.
Αν στην Ελλάδα διανοηθεί ένας κυβερνητικός βουλευτής να καταψηφίσει ένα νομοσχέδιο, τίθεται θέμα δεδηλωμένης της κυβέρνησης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένας γερουσιαστής μπορεί να καταψηφίσει ένα νομοσχέδιο, χωρίς να τίθεται θέμα για τον εκάστοτε πρόεδρο.

Να αφήσουν όλοι ήσυχους τους δικαστές να κάνουν το έργο τους, το οποίο είναι ιδιαιτέρως δύσκολο. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα είναι ασαφές, είναι θεωρητικό αλλά ισχύει. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει οι δικαστικές αποφάσεις να βγαίνουν με αυτό σαν γνώμονα, αλλά τηρώντας τους νόμους. Κάποιοι έχουν μπερδέψει το κοινό περί δικαίου αίσθημα με τον λαϊκισμό. Μας αρέσει ο λαϊκισμός, την βρίσκουμε με τον λαϊκισμό, όπως και οι πολιτικοί μας, αφού εκλέγονται από εμάς, από τον λαό.

 Οι δικαστές είναι άνθρωποι, δεν είναι υπεράνθρωποι, ούτε άγιοι. Υπάρχουν εσωτερικά όργανα που ελέγχουν τις αποφάσεις τους.

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο, όπως υπάρχει σε πολλές άλλες χώρες. Και αυτό συμβαίνει, διότι δεν το διανοούνται οι πολιτικοί, δεν το θέλουν, δεν θέλουν ένα ανώτατο όργανο να τους ελέγχει γιατί θέλουν να χρησιμοποιούν κάθε φορά το Σύνταγμα κατά τον τρόπο που τους βολεύει.

Η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο οχυρό της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Διαχρονικά τα καθεστωτικά κράτη δύο οχυρά θέλουν να καταλάβουν, τον Τύπο και τη Δικαιοσύνη.

Ήρθε ο Τούρκος Πρόεδρος κ. Ερντογάν στην Ελλάδα για να παίξει έναν συγκεκριμένο ρόλο. Του δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξει ένα θέμα που δεν υφίσταται, την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, έχει τελεσίδικα λήξει και δεν πρέπει να ανοίξει εκ νέου. Είναι αστείο να το συζητάμε, όπως αστεία και με προχειρότητα αντιμετωπίσαμε την όλη επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου.
Κάνουμε γελοία πράγματα, αντί να βάλουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλο να καθίσει σε μια πολυθρόνα απέναντι από τον κ. Ερντογάν, ως ίσος προς ίσον, τον βάλαμε να καθίσει στον καναπέ. Δώσαμε τη δυνατότητα στον κ. Ερντογάν να δείξει μια εικόνα εκτοπισμού του κ. Παυλόπουλου και η εικόνα μετράει. Δεν πρέπει να υποτιμούμε τον κ. Ερντογάν, εδώ και χρόνια ξεχωρίζει, μαζί με τον κ. Πούτιν. Πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια ιδιαιτερότητα.

Αυτή τη στιγμή η Μέση Ανατολή βράζει, ο Αμερικανός Πρόεδρος κ. Τραμπ αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Στη Μέση Ανατολή και μετά τον εκτοπισμό του Ιράκ, υπάρχουν σήμερα δύο ισχυροί αντίπαλοι, το Ιράν και η Σ. Αραβία. Το Ιράν, με τη βοήθεια της Ρωσίας, έχει καταφέρει να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στα της Συρίας. Κινδυνεύουν Ισραήλ και Σ. Αραβία, γι αυτό και έχουν αναπτύξει τελευταία μια σχέση φιλίας.

Κατά συνέπεια, μέσα σε αυτές τις εξελίξεις, πρέπει και εμείς να παίξουμε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι. Πρέπει να πάμε μαζί με κάποιους και προφανώς κάποιους άλλους να τους αφήσουμε πίσω.»