«Η πεθερά μου νοσηλεύτηκε διασωληνωμένη σε θάλαμο της παθολογικής κλινικής του νοσοκομείου Ζακύνθου και κατέληξε ενώ το σύστημα αδυνατούσε να βρει κρεβάτι νοσηλείας σε ΜΕΘ.

Είχα μια εξαιρετικά ζεστή σχέση με τη θανούσα, διότι εδώ και 28 χρόνια που ήρθα για πρώτη φορά στη Ζάκυνθο, μου άνοιξε το σπίτι της, μου έμαθε τι θα πει Ζακυνθινή σεμνότητα, περηφάνεια και αξιοπρέπεια και είναι ένας από τους λόγους που αγάπησα τη Ζάκυνθο, ήταν μια γυναίκα που μεγάλωσε τρία παιδιά μόνη της γιατί ο πεθερός μου ήταν ναυτικός και έλειπε για 35 χρόνια,  μια γυναίκα που με απόλυτη αξιοπρέπεια ζώντας και στο Πειραιά και στη Ζάκυνθο τα τελευταία 208 χρόνια μου έδειξε τι θα πει ζακυνθινή φιλοξενία και ζεστασιά.

Στις 5 Ιανουαρίου ήμουν καθοδόν για τη Ζάκυνθο όταν ειδοποιήθηκα ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Έγινε η εισαγωγή της πεθεράς μου στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση. Έγινε αξονική και μέσα σε μία ώρα μάθαμε ότι επρόκειτο για βαρύ αιμορραγικό εγκεφαλικό επεισόδιο και ήταν από τις περιπτώσεις που είναι αρκετά δύσκολες από την αρχή.
Μετά από εμάς ήρθαν στην παθολογική κλινική τρία ακόμη σοβαρά περιστατικά ασθενών, ένας κύριος από τον Αγαλά, μια κυρία από το Μαχαιράδο και μία μέρα μετά, ένας κύριος από τον Άγιο Λέοντα. Ο πρώτος που διασωληνώθηκε ήταν ο κύριος από τον Αγαλά ο οποίος είχε μια μεγάλη αιμορραγία και οι πιθανότητες ήταν απειροελάχιστες, έγινε προσπάθεια διασωληνώθηκε από τον εντατικολόγο κ. Γ. Αγαλιώτη ο οποίος μετά τη διασωλήνωση παρέμενε στο νοσοκομείο είτε εφημέρευε είτε όχι.

Δεν ήξερα τον κ. Αγαλιώτη τον γνώρισα μέσα από αυτή την περιπέτεια και ελπίζω να έχω κερδίσει ένα φίλο για μία ζωή. Ένας άνθρωπος ο οποίος στάθηκε στο πλευρό όλων μας, σαν φύλακας άγγελος, μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Τη Δευτέρα διασωληνώθηκε ο κύριος από τον Άγιο Λέοντα, την Τρίτη η πεθερά μου. Η δεύτερη αξονική της πεθεράς μου ήταν κάπως σταθερή με λίγο μεγαλύτερο εγκεφαλικό οίδημα ενώ η αιμορραγία παρέμενε σταθερή. Σε εκείνο το σημείο έστειλα τις αξονικές σε φίλους και νευροχειρούργους και άρχισα να αναθαρώ ότι κάτι θα γίνει. Παρότι διασωληνωθήκαμε οι μέρες περνούσαν πολύ δύσκολα γιατί προσπαθούσαμε καθημερινά να φύγουμε. Οι ασθενείς ήταν για 3-4 μέρες και οι τρείς μαζί σε ένα θάλαμο, οι συνθήκες ήταν σχεδόν σαν μια εντατική, ο γιατρός κ. Αγαλιώτης είχε φέρει όλα τα πράγματα που χρειαζόταν εκεί, ήταν ένας άνθρωπός ο οποίος τάιζε και έπλενε τους ασθενείς, η φροντίδα που παρείχε ήταν εξωπραγματική. Αυτό τελικά δεν έφτανε. Ο εντατικολόγος φροντίζει να κρατά στη ζωή τον διασωληνωμένο ασθενή, αλλά δεν μπορεί να παρέμβει και να διορθώσει πράγματα, να κάνει πράγματα που δύσκολα γίνονται όταν η αιμορραγία είναι σε δύσκολο σημείο.

Η κατάσταση των ασθενών ήταν τέτοια που απαιτούσε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. 
Όλες αυτές τις μέρες είχα απευθυνθεί παντού, σε πρώην συναδέλφους που δουλεύαμε μαζί, σε νοσοκομεία σε όλη την Ελλάδα, μίλησα με ανθρώπους από τη Ζάκυνθο που παρενέβησαν για να βρούμε μονάδα. Ότι και να κάναμε υπήρχε μία απίστευτη αναμονή 50 ανθρώπων που ήταν διασωληνωμένοι, μέσα σε θαλάμους νοσοκομείων. Κάποια στιγμή νομίσαμε ότι βρήκαμε μια θέση στο Θριάσιο η οποία καλύφθηκε λίγο μετά από έναν εικοσιπεντάχρονο που και βέβαια έπρεπε να προτιμηθεί γιατί ήταν νεότερος και είχε ένα πρόβλημα πολύ πιο μικρό από της πεθεράς μου, αξιολογούνται τα περιστατικά και έτσι πρέπει να γίνεται. Μίλησα και με ανθρώπους του ΕΚΑΒ και ήταν σχεδόν αδύνατο να γίνει η μεταφορά.

Μετά την έβδομη μέρα νοσηλείας, και αφού είχαμε μείνει μόνοι μας σε έναν θάλαμο μονόκλινο της παθολογικής, αφού ο ένας ασθενής είχε καταλήξει στον Άγιο Ανδρέα μετά από έξι μέρες διασωληνομένος και πέθανε και ο δεύτερος απεβίωσε 2-3 μέρες αργότερα, η πεθερά μου 3-4 μέρες πριν καταλήξει έκανε και δεύτερο εγκεφαλικό και πλέον οι πιθανότητες επιβίωσης είχαν φτάσει σε μηδενικό βαθμό. Ακόμα και αν ζούσε η κατάστασή της θα ήταν τραγική από τις αναπηρίες που θα είχε.

Ο άνθρωπος που έσωσε την αξιοπρέπεια του συστήματος είναι ο γιατρός κ. Αγαλιώτης.

Αυτό που με πείραξε είναι ότι όπως έμαθα ο γιατρός κ. Αγαλιώτης, για την συμπεριφορά του να διασωληνώσει τους ασθενείς, δέχτηκε αναφορά από τον προϊστάμενο της νοσηλευτικής υπηρεσίας ο οποίος μάλιστα 2-3 μέρες αργότερα ήρθε στους θαλάμους και διαπληκτίστηκε μπροστά στους συγγενείς και τους αρρώστους με το γιατρό γιατί έγινε αυτή η κίνηση από μέρους του, κάτι που εμένα μου φαίνεται εξωπραγματικό διότι του ζητήθηκε από ότι έμαθα να έχει διασφαλίσει τη μονάδα πριν κάνει αυτή την διασωλήνωση που εμάς μας έδωσε κάποιες μέρες ζωής και κάποια ελπίδα ότι αν μεταφερόμασταν σε κάποια ΜΕΘ κάτι θα μπορούσε να είχε γίνει. Αυτό ήταν το καθήκον και η υποχρέωση του γιατρού, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

Ο γιατρός κ. Αγαλιώτης μας απέδειξε ότι το καθήκον το βάζει πάνω από όλα γιατί παρέμεινε δέκα μέρες στο νοσοκομείο χωρίς να φεύγει καθόλου από εκεί. 
Εμείς δεν έχουμε κανένα παράπονο από το προσωπικό της παθολογικής κλινικής, πολλές από τις νοσηλεύτριες έμειναν και παραπάνω από το οράριο τους για να βοηθήσουν τους διασωληνομένους. Όπως επίσης και οι γιατροί της παθολογικής προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μας βοηθήσουν.

Ο γιατρός δεν μπορούσε να κάνει τίποτα διαφορετικό, εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πως υπήρξε ακόμη και η σκέψη κάποιος να προσπαθήσει να τον εμποδίσει να το ξανακάνει, αυτό είναι κάτι απίθανο.

Η αναφορά έγινε με το σκεπτικό ότι το προσωπικό δεν είναι εκπαιδευμένο, ότι το νοσοκομείο δεν πρέπει να το κάνει αυτό, ότι θα έπρεπε να το κάνει μόνο για λίγη ώρα. Φυσικά σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου οι γιατροί εντατικολόγοι ή αναισθησιολόγοι προσπαθούν να διασωληνώσουν έναν ασθενή για να τον κρατήσουν στη ζωή, μέχρι να μεταφερθεί κάπου. Δεν είναι ευθύνη του γιατρού αν δεν μεταφέρθηκε, ούτε του νοσοκομείου. Η ευθύνη είναι του συστήματος του ΕΚΑΒ το οποίο θα έπρεπε να βρει τον τρόπο να παρέμβει και να μεταφέρει κάποιον ο οποίος είναι βαριά άρρωστος.

Εμείς δεν ζητήσαμε από κανέναν ιδιαίτερη μεταχείριση, είτε είμαι γιατρός είτε δεν είμαι, είμαι το ίδιο με όλους και έτσι πρέπει το σύστημα να λειτουργεί. Αν εγώ όμως, ο οποίος έχω συναδέλφους, έχω ανθρώπους, οι οποίοι με κάποιο τρόπο θα μπορούσαν να με βοηθήσουν δεν βρίσκω μονάδα για δέκα μέρες, σκεφτείτε τι μπορεί να συμβεί σε όλους τους άλλους που δεν έχουν αυτή την δυνατότητα, τουλάχιστον να πάρουν 2-3 τηλέφωνα. Είναι τραγικό.

Είναι πιο δύσκολο όταν γνωρίζεις τα γεγονότα, είναι πιο δύσκολο όταν έχει την ιατρική γνώση, να περάσεις όλο αυτό. Είναι πολύ πιο εύκολο όταν δεν γνωρίζεις λεπτομέρειες. Για μένα ήταν πολύ πιο δύσκολο από κάθε άποψη, γιατί κάθε στιγμή και σε κάθε αρνητική εξέλιξη που υπήρχε γνώριζα εκ των προτέρων τι θα συμβεί μετέπειτα. Μπορώ να σας πω ότι τρεις φορές μέχρι να καταλήξει η πεθερά μου ο κ. Αγαλιώτης παρενέβει για να την κρατήσει στη ζωή, κάτι που είναι υποχρέωσή του βέβαια αλλά αποδεικνύει το ήθος του και την αίσθηση του καθήκοντος που έχει πάνω σε αυτό που κάνει.

Όταν κάποιοι άνθρωποι έχουν εξειδικευμένη γνώση, όπου και αν βρίσκονται, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου,  λόγω της επαγγελματικής τους κατάρτισης πρέπει να βοηθήσουν. Δεν μπορεί κάποιος να κλείσει τα μάτια και να πει «ας πεθάνουν δέκα μέρες νωρίτερα» να μην διασωληνωθούν και να πάρουν την ελπίδα ή κάτι περισσότερο.

Αν μέσα στο 2019 χρειαζόμαστε δέκα μέρες να προωθήσουμε έναν διασωληνωμένο που κάθεται σε μια απλή κλίνη μιας κλινικής τότε κάτι δεν πάει καλά.

Υποσχέθηκα στην πεθερά μου, λίγο πριν πεθάνει, αλλά και στον ίδιο τον κ. Αγαλιώτη, ότι θα κάνω τα πάντα για να λειτουργήσει η ΜΕΘ στο Νοσοκομείο Ζακύνθου και η οικογένειά μου θα προβεί σε δωρεά προς το Νοσοκομείο αν το πρόβλημα είναι χρηματικό. Είναι τώρα εφτά χρόνια από τότε που άνοιξε το νοσοκομείο και σε αυτό εργάζονται κάποιοι άνθρωποι που προσλήφθηκαν για να στελεχώσουν την ΜΕΘ, ας μην τους διώξουμε και αυτούς. Κάποιοι το αποδέχτηκαν και ήρθαν στη Ζάκυνθο για να δουλέψουν στην ΜΕΘ, και ήδη έχουν σώσει ζωές, εμάς δυστυχώς δεν μπόρεσαν.

Εγώ δεν έχω κανένα λόγο να είμαι μπροστά σε μία διαμάχη κάποιων ανθρώπων, δεν με ενδιαφέρει και δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Τον άνθρωπο που έκανε την αναφορά δεν τον γνωρίζω προσωπικά, ξέρω ότι και η νοσηλευτική υπηρεσία και ο σύλλογος των εργαζομένων, όλοι έχουν ζητήσει να ανοίξει η μονάδα και μόνο ένας τρελός δεν θα δεχόταν κάτι τέτοιο. Όταν όμως έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος προσπαθεί να δημιουργήσει μια πιο εξειδικευμένη βάση για να λειτουργήσει κάτι, την αρχή ενός μέλλοντος που μπορεί να είναι μια εντατική μονάδα, θα είναι μια εξέλιξη ευχάριστη και για αυτό το λόγο θα ήταν τραγικό αν εμείς εκδιώξουμε τον μοναδικό άνθρωπο που έχει έρθει για αυτό το λόγο. Αυτό είναι που με εξοργίζει.
Αν ο γιατρός εκδιωχθεί θα έχουμε έναν λιγότερο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει και έναν λιγότερο για να ψάχνουμε. Σε αυτή την περίπτωση δεν περισσεύει κανένας γιατί αφορά όλο το νησί. Ο κ. Αγαλιώτης είναι ένα παιδί που δούλευε στον Ευαγγελισμό, ήρθε εδώ, είναι ένας συνάδελφος εξαίρετος και σωστός χαρακτήρας ένας άνθρωπος που έχει τη γνώση να βοηθήσει ανθρώπους να επιβιώσουν. Αυτά αν συνεχιστούν δεν εμπεδώνεται εμπιστοσύνη στον κόσμο ούτε δίνεται η ευκαιρία σε κάποιους να επιβιώσουν ενώ θα μπορούσαν.

Πρέπει να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να προστατέψομε ανθρώπους οι οποίοι έχουν βοηθήσει αποδεδειγμένα, έχουν εμπράκτως δείξει συνείδηση και συνέπεια σε αυτό που κάνουν, έχουν την εξειδικευμένη γνώση και δεν πρέπει να φύγουν. Πρέπει να έρθουν και άλλοι τέτοιοι οι οποίοι θα στηρίξουν μία προσπάθεια, θα εμπεδώσουν την εμπιστοσύνη στην υγεία και στο μέλλον όλου του νησιού και των ανθρώπων εδώ.

Στην παρούσα φάση, σε κατάσταση οικογενειακού πένθους δεν υπάρχει η διάθεση να κινηθούμε νομικά κατά οποιουδήποτε για τα όσα έγιναν κατά τη διάρκεια νοσηλείας της πεθεράς μου.

Ακούω διάφορους πολιτικούς να μιλούν για την ΜΕΘ, ακούω τον Βουλευτή Ζακύνθου κ. Κοντονή να λέει ότι σε τρεις μήνες θα λειτουργεί η ΜΕΘ, περιμένω να το δω.»